25 yıllık hasret, 3 kuruşluk ciddiyet

Fenerbahçe, en son 1983 yılında Türkiye Kupasını kaldırma başarısı gösterdi. Tam 25 yıl dile kolay, mizaha daha da kolay. Taraftarın 25 yıldır sırtında kabahat gibi taşıdığı kambur. Kabahat taraftarın mı?

25 yıllık hasreti gidermek için, gruptaki ilk maçına başkentte çıktı takım. İdeal onbirden uzak, haftalardır forma giymeyen oyuncular çoğunluktaydı sahada. Bu sezon "ideal kadro" tabirini kullanmak da abesle iştigal etmekten farksız. Fenerbahçe'de futbol adına, Semih'in henüz 5. dakikada, MTK maçında attığının bir benzeri golü vardı. Kalan 85+3 dakikada Ankaragücü takımını izledik. Kalede güven veren Volkan Babacan dışında, farklı bir şeyler yapma çabasında olan hiçbir oyuncu yoktu.

Fenerbahçe için hazırlık maçı vurdumduymazlığında bir 90 dakika, çok sıkıcı geçen bir maç. Bu akşam amaç belki kulübeye şans vermekti ama içler acısı durumumuzu daha iyi gördük. Sahadaki onbiri sorguladığımız haftalarda, kulübede oturanları biz mi unuttuk yoksa unutulacak kadar sıradan oyuncular mıydı.

Sakatlıklardan en fazla başı ağrıyan bizdik geçen 8 haftada. Ancak "iyileşse de takıma katılsa" diyebildiğimiz kaç oyuncu vardı? Tümer, Emre, Josico bilmem ne... Belki sadece David ya da birazcık da Vederson. Büyük umutlarla alınanlar kayıplarda. Ali Bilgin ve Burak halen hazırlık kampındalar. Kazım Kazım, 2 kişilik futbolcu! Yönetimin ceza veremediği, hakemin haklı olarak acımadığı bir futbol şımarığı. Kazım Kazım, 2 kişilik futbolcu! İkisini de istemem.

Bu akşam farklı birşey izleyemedik Fenerbahçe'de, ben de farklı birşeyler yazamadım.

Yönetim Şampiyonlar Ligi hedefi koydu, 2 ayda UEFA Kupası'na çark etti. Bari 25 yıldır makul bir hedef diyemediğimiz Türkiye Kupası lekesini silin bi zahmet.