gitmeye karar verebilmek

Bir ev varmış..

Bu evde kalbi olan kimse yokmuş………

Birinin hiç olmamış, diğerinin tuzla buz olmuş.

2 satır sohbet gözyaşına bulanmış.

Yaşamak eziyet, birlikte olmak imkansızmış.

Heba olan onca emek, onca yıl hatırsızmış.

Boşuna çekilmiş bunca eziyet,

Ne biri adam olmuş, nede diğeri adam olmayanın olduğu gibi olabilmiş.

Sürüp gitmiş bu adı konulamayan ne yuva olan nede yuva olmaya aday olabilen garip beraberlik.

Gitmişte acaba jantların üstünde daha ne kadar, nereye kadar gider…..

Düşünmüş bir taraf, diğer taraf sadece yaşamış, yaşamış olmak için.

Onun düşünmekle işi yokmuş.

Arada bir kafası karışırmış onu da bildiği yoldan ya zorbalıkla ya da aman sende deyip atlatırmış.

Zorbanın muhatabı, iç geçirirmiş öncekiyle aynı olan bu günede ve yaa sabır çekermiş kayıp o bir gün için ‘ki bazen bir gün bir ömürmüş’.

Ne ömürler tüketmiş değmezler uğruna.

Söylediği yaptığı her şey kifayetsiz kalırmış.

Hani duvara anlatsa dile gelirmiş bunca zaman da.. ama zorbanın bileşeni taştan, çelikten ve hatta elmastan daha sertmiş olmamış olamamış anlatamamış tek bir meramını..

Bütün yolları denemiş sonunda eli kolu bağlanmış.

Tekrar düşünmüş, kalbinden geri kalanları bu hoyrat rüzgar savurmadan bir şeyler yapmalıymış yapmadığı geri dönüşü olmayan.

Kurtaramıyorsan ısrarın anlamı yokmuş

Tek bir yol kalmış

Gitmeye karar vermek….