Atatürk anıtının mı, insanların mı haline üzüleyim?

Saygısızlık mı, umursamazlık mı, cehalet mi, görgüsüzlük mü, eğitimsizlik mi, bencillik mi?... Belki hepsi birden...

Okullar açılmadan önceki hafta, hem ev sahibim hem komşum olan dostlarla eve dönerken, gösterdiler; Atatürk büstünün ve çevresinin durumunu. Önünde "GÜLLÜK HALKI'NIN YURDU KURTARAN VE CUMHURİYETİ KURAN ATATÜRK'E MİNNET VE SAYGI ANITIDIR. 20 – 10 – 1935" Yazan tarihi anıtın, yaklaşık bir buçuk yıl önce çevresi ahşapla düzenlenmiş ve beyaz çakıl taşları da dekor malzemesi olarak kullanılmıştı. Şimdi, ahşap çevre düzenlemesi tahta korkuluklarına oturup çekirdek yedikleri anlaşılan kişilerin bıraktıkları çöplerle; çekirdek kabukları, ambalaj atıklarıyla dolmuş, dekor amaçlı kullanılan beyaz çakıl taşlarından tek tük büstün kaidesinin dibinde kalmıştı. Genelde gece geç saatlerde çarşıya inmediğimden, eve dönerken de Atatürk anıtının önünden pek geçmediğimden, epeydir dikkatle bakmamıştım. Görünce, üzüldüm, fotoğrafını çektim.

Kasıtlı olduğunu sanmıyorum. Bırakın çeşitli tinsel, dinsel, tarihi, ulusal değerlere içtenlikle sahip çıkıp, saygı duymayı; artık, başkalarına, çevreye, doğaya, hayvanlara ve bitkilere duyarlı, saygılı o kadar az insan kaldı ki... Güllük'teki sokaklar, deniz, yapılar bir yana, Atatürk Anıtı'nın durumu bile, her yerde ve toplumun hemen her kesiminde görülebilen bozulmanın, somut göstergelerinden bence.

Gülçin Erşen – 23 Eylül 2014 / Güllük