Bir ekinoks sabahı kuşların telaşı

Bir ekinoks sabahı, günün ilk ışıklarında kuşların telaşlı uçuşunu izledim. Henüz doğmakta olan güneşin önünde belirsiz karaltılar gördüğümde uykusuz ekinoks sabahında beynimin içinde açıklamakta zorlandığım suskunluklar yaşamıştım. Gelenlerin kalabalık bir kuş sürüsü olduğunu anladığımda herşey berraklaşmıştı.

O gün 23 Eylül’ dü, yazın bitip güzün başladığı ekinokstu. Eylül ayının güzelliği ile ekinoksun özelliğinin buluştuğunda birkaç kısa dizeye dönüşen çok özel ve güzel bir gün başlıyordu. Güzel günün güneşinin doğacağı pencerede ilk ışıkları kaçırmamak için beklerken, tüm gecenin uykusuzluğundan kapanan gözlerimi açık tutmaya çalışıyordum. İlk ışıklar karanlığı deldi önce, sokak lambalarının ışıkları zayıfladı sonra ve silindi hepsi.

Güneşin kızıllığı apartmanların arkasından gökyüzünü kendi rengine henüz boyamaya başladığında önce tanımadığım o karaltılar ve ardından kuşlar geldiler. Kuşlarda nedenini bildiğim bir telaş vardı, ekinoks gününde gelen yeni mevsimi karşılama telaşı. O kuşların arasında olsaydım, durgun olurdum, giden mevsimi uğurlama hüznüyle.

Kuşlar kuş gibi geldiler, kuş gibi uçup gittiler. Geride yalnızca birkaç fotoğraf karesi kaldı, çok değerli birkaç kare. O fotoğraflar unutamayacağım bir günün anıları olarak albümlerimde. Bir uçurumun kenarında sendelediğimde yaşamın kıyısına kadar gelip, doğru tarafa düştüğüm için yaşama yeniden tutunduğum günün ilk fotoğrafları o telaşlı kuşların olduğu. Eski mevsimin gittiği, yeni mevsimin geldiği ekinoks günü silinmez izler bırakarak geçip gitti.

O uçurumun kenarında yanlış tarafa düşme olasılıkları gündüz dalgınlıklarımı ve gece düşlerini kabuslara çevirdi günlerce. Günler geçip, yaşamın sıradanlığına döndükten sonra o uçurumun kenarına gittim. Yaşamın ne kadar güzel olduğunu daha iyi anladım uçurumun dibindeki derinliğe bakınca.