İçime ukde kaldı!

Havsa’ya geldiğimiz de kayınpederim, “Bak dedi damat, kardeşin burada memur.” <ı>
“İstersen çağıralım o’da gelsin” dedi.

Yok, dedim baba şimdi mesai saati… asmasın işi gücü! Onun hem emeğinde, hem yemeğinde tüyü bitmemiş yetimin hakkı var! <ı>
“Tamam, sen bilirsin damat” dedi.

Büyük bir sarsıntı ile geçtik Uzunköprü tren istasyonundaki rayları. Hani, korktuk! Filmlerdeki gibi, ya birden tren gelir ve bize çarpıverirse diye!

Sonra tekrar puslu bir bölgenin içine daldık. Birden sisli bir sahnenin içinde II. Murat’ı, elleri belinde Mimar Müslihiddin’in den, Uzunköprü’nün yapımında neden bu kadar geç kalındığının hesabını sorarken gördüm!<ı>
Sonra sis dağıldı ve beton direkleri atılmış yeni köprünün inşaatı ile karşılaştım. Fakat inşaatın başında hiçbir Sultan’ı ve askerlerini göremedim!

Kayınpederim:<ı>
Biraz doğrulup; bak, eskiden bu Ergene’de (nehir) ne balıklar vardı bilir misin damat? Dedi ve devam etti.
<ımg height="99" alt="UZUNKÖPRÜ" src="http://www.hasirciarnavutkoyu.com/db/resim/cevre.jpg" width="132" border="0">
“En az 30 yakın, cins balık yaşardı burada! Turna, çivi, yayın, kızılkanat, sazan, kara sazan, kefal vs. vs. <ı>
Sonra sanayi geldi, fabrikalar kuruldu, önce balıklar, sonra kaplumbağalar, sonra kurbağalar, fabrikaların zehirli atıkları ile öldüler, kaybettik onları!

Şimdi, zaman zaman rengi kırmızıya çalan bu nehirde tek bir canlı bile kalmadı (!) <ı>
Çok şükür Meriç’te, askerlerin sınırları koruması ile yasak bölgelerde yaşamını sürdüren birkaç balık türü kaldı!”

Yolun her iki tarafı yer yer, greyderlerin yolları açmak için yığdığı kar birikintileri ile doluydu. Birden bu soğuk havada balık tutarken açılan belim, akan burnum ve üşüyen ellerim geldi aklıma ve istem dışı bıırrr yaptım, iliklerime kadar hissettiğim soğuktan içim titremişti!

Çiftlik köy, Kırcasalih ve Meriç derken son sapağı da döndük. <ı>

Kayın pederim:
“Bak dedi damat; bu gördüğün meraların her yamacında, yokuşunda ayak izlerim, her ağacın gövdesinde çizilmiş ismim vardır benim!

Biz çocukken kardeşlerimle birlikte buralarda, kendi koyunlarımızı otlatırdık. Hele yazın, buraları panayır gibi olurdu!<ı>
Diğer, kendi hayvanlarını güden çoban arkadaşlar ile nehir kenarında (Meriç) buluşur ve hayvanlarımızı yazın o kavurucu öğle sıcağında en büyük ağaçların gölgelerinde yatırırdık
<ımg height="99" alt="MERİÇ NEHRİ KIYISI 2" src="http://www.hasirciarnavutkoyu.com/db/resim/res06.JPG" width="132" border="0"><ımg height="99" alt="MERİÇ NEHRİ KIYISI" src="http://www.hasirciarnavutkoyu.com/db/resim/res05.JPG" width="132" border="0">
Sonra yanımızda getirdiğimiz yiyecekleri birlikte yerdik. <ı>
Çoğu zaman nehirden balık tutar ve balıkların içlerine ağaçlardan yaptığımız şişleri geçirerek, yaktığımız bir ateşin üstünde pişirirdik.

Yaz tatillerinde İstanbul’dan yaşları bize akran misafirler gelirdi ve onlar da, bizimle koyun güderlerdi! Tabi, sırf balık tutmak, nehirde yüzmek ve yerel oyunlarımızı oynamak için. Eylül ayı geldiğinde ayrılmak zor gelir ve tekrar İstanbul’a dönmek istemezlerdi! Biz de onlardan İstanbul oyunlarını öğrenir ve İstanbul’u dinlerdik.

Gülhane parkını gezmişliğimiz, Galata köprüsünde ekmek arası balık yemişliğimiz, lunaparkta dönme dolaplara binmişliğimiz çok olmuştur daha İstanbul’a gelmeden!

Sonra sustu kayın pederim… bir iç çekti. Nasıl da geçmişti zalim yıllar, hiç anlamadan der gibi! O’da, hani bir yolu bir imkânı olsa, hemen o çocukluk yıllarına dönüverecek gibi heyecanlı ve istekli duruyor çoğu insan gibi, ama olmuyor işte…

Birden köyün minaresi göründü “Bak damat burası bizim köy, aşağısı ise balık tutacağımız nehir “Meriç” dedi
<ımg height="99" alt="köy camii ve muhtarlık" src="http://www.hasirciarnavutkoyu.com/db/resim/5115.jpg" width="132" border="0">

İkindi ezanı okunuyordu. Alelacele camiye koştuk! Ilıştırılmış sıcak su ile abdestimizi aldık.<ı>
Namazın sonunda hoca; “arkadaşlar cenaze evin önünde hazırlanmış birlikte oraya gidiyoruz” dedi. (!)
Yüzün üzerinde bir kalabalık camiden çıktık ve doğrudan cenazenin başına en geride ben kalmıştım kayınpederimi bu kalabalıkta göremedim.

Hocanın şivesinden olsa gerek ne dediğini pek anlamıyordum. Hakkımızı merhuma üç kere helal ettik. Sonra namazını kıldık. Merhum, omuzlar üzerinde mezarlığa giderken hiç itiraz etmedi! Kanatlanmış bir kuş gibi süzülüyordu! Taşımak için insanlar adeta yarış halindeydi. Birden dikkatimi çeken bir şey oldu sanki bütün İstanbullu buradaydı! Motorcu Hikmet ağabey, Kırtasiyeci Ali ağabey, Bekçi Şakir ağabey, Hasan dayı, Osman dayı, Şenol, Turgay, Apo, Süleyman ağabey, Rafet ağabey, Mehmet, Ferhat, Erkan, Tekin, Metin, Kadir, İsmail baco, Semih vs daha kimler yoktu ki!

En arkada kümelenmiş hıçkırıklar ile ağlayan bayanlar vardı. Dikkatli baktım içlerinde sevgili eşim, baldızım kayınvalidem konu komşu bildik tanıdık ve tanışamadığım insanlar…

Gittim sevgili eşime ve anneme (kayınvalideme) sarıldım.<ı>
“ Annem; onu burada bırakıp nasıl gideceğiz? Kaybettik onu Talip” dedi.
<ımg height="99" alt="MEZARLIKTAN GÖLETE BAKIŞ" src="http://www.hasirciarnavutkoyu.com/db/resim/res08.JPG" width="132" border="0">
Sonra kendime bir çimdik attım canım acıdı! <ı>
Sonra bir daha çimdik attım, yine canım acıdı.
Sonra bir daha, bir daha, bir daha...
Her defasında canım acıdı.