Bisiklete binmeyi bilmem

Ortaokul yıllarımda, sınıftaki arkadaşlarımdan biri karnesinin kötü olması nedeniyle o yaz bisikleti hakedememiş. O kadar iyi karnem olmasına karşın hala bisikletim olmamasına çok şaşırmıştı. Onun bu şaşkınlığına ben daha çok şaşırmıştım. Hiç bisikletim olmadı ve olması için de hiçbir isteğim olduğunu da anımsamıyorum. Olmamasını da hiç dert etmedim.

İlk kez bisiklete binmeye çalıştığımda yirmili yaşlardaydım, bir türlü dengeyi sağlayamadığım için birkaç kez düşünce, bana göre değil dedim ve sonra da hiç denemedim. İki tekerlek benim için güvenli olmadığı içindi belki, bu uzak duruşum. Yalnızca bisiklete değil, motosiklete de hiç ısınamadım. Filmlerde gördüğüm ve motosiklet etrafında oluşan yaşam tarzı ve kültürü de bana hep itici geldi.

Bisikletle yakınlığım yalnızca fotoğraf çektiğim zamanlarda oldu. Ağaçlara bağlanmış, bisiklet parklarında sıralanmış, çimlerin üzerine yatırılmış bisikletlerin fotoğraflarını çektim. Sıra sıra dizili bisikletler üzerine yağan kar o kadar güzel görüntüler oluşturur ki, kar yeni yağdığında en çok bisikletin sıralı olduğu ODTÜ’nün yurtlar bölgesine gider bisikletlerin fotoğraflarını çekerim.

İnebolu’da güneş denizden batarken bir tepeden fotoğraflar çekiyordum. O sırada çok uzaktaki sahilde bisikletle dolaşan birisinin güneşle fotoğraf makinemin arasına girmesini çok istemiştim, ama olmamıştı.

Akşama doğru limanın üç metreden daha yüksek duvarının üzerinde park edilmiş bir bisiklet gördüm. Güneş batmak üzereydi ve kızıllığı bisikletin üzerine vurmuş güzel bir siluet oluşturmuştu. O sırada çektiğim fotoğraf en sevdiğim bisiklet fotoğrafı oldu.