Pencereden erik kopardığım ağaçların yerinde eskiden güller vardı

Bu yaz hergün pencereden elimi uzatıp ağacın dalından erik kopartıp yiyordum. O evde oturduğumuz çocukluk günlerimizde pencerelerden erişebileceğimiz ve meyvelerini kopartabileceğimiz ağaçlar yoktu. Pencereden bakınca bahçedeki pembe gülleri görürdük. O güllerin rengini, kokusunu ve tadını hiç unutmadım. Tadını diyorum, çünkü o gülleri kahvaltı soframızda gül reçeli olarak yerdik.

Güller açtıkça babaannem onları toplar ve cam kavanozların içine aralarını bol şeker ekerek saklardı. En üstüne daha çok şeker döküp kapağını kapatırdı. Bu hazırladığına gül reçeli mayası derdi. Kış günlerinde bunu şekerli suyla kaynatıp gül reçeli yapardı. Bunu sabah henüz biz uyanmadan yaptığında, kahvaltımızda sıcak gül reçeli olurdu.

Pazaryerinde güller satılırdı ama gül demetleri olarak değil, sapları olmadan sepetlerin içinde toplanmış gül yığınları olarak.

Sonraki yıllarda bahçemizdeki reçel yaptığımız pembe güller tükendi, yerlerine rengarenk güller dikildi. Yeni güller fotoğraflarda çok güzel görünüyorlar ama o pembe güller kadar güzel kokmuyorlar ve reçelleri yapılmıyor.

Üç yıl önce Isparta’ya gittiğimde her tarafta satılan gül reçellerini görünce çocukluk yıllarımın gül reçellerini anımsayıp bol miktarda almıştım. O reçellerde babaannemin yaptıklarının tadını bulamadım. Değişen ya gül reçeliydi, ya da bendim.

Geçen kış aldatan sıcaklar olmadığı için, bu yıl erik ağaçları çok meyve vermişti. Pencereden erik kopardığım dalları meyveleri büyüdükçe ağırlaşmasına dayanamadı ve kırıldılar. Sonra o dalları kesmişler. Önümüzdeki yaz pencereden uzanıp erik kopartacağım dallar kalmadı. Artık o pembe güller de yok.