Birkaç gündür dilimde bu şarkı Boşvermişim boşvermişim boşvermişim dünyaya Ağlamak istemiyorsan sende boşver dünyaya.. Ne kadar güzel anlatıyor aslında bu kadar rahat boş-vere-biliyor muyuz..
Hayata bakarsın yeniden güneş doğar yarınlarına, yüreğine güneş doğduranı istersin nefes aldığın her an da.. Sağına baktığında o olsun istersin ama ben solumda gördüm seni sol yanım acımadan sol ya..
Üstüme elbise gibi giydirdiğim saçma sapan bir pembe toz bulutuymuş halbuki kurduğum hayaller.. Ardına gizlenmiş gerçekler, görmek istemediklerim ile beraber.. Yanıbaşımdaymış halbuki, kör olurken ..
Küçükken bildiğim ve kar yağarken söylediğim tekerleme var ki hala söylerim, Lapa Lapa kar yağdı, Bahçe bütün Ak oldu, Dersten çıkan çocuklar, Karlı bahçey..
Yanındakinin değerini kaybettiğinde anlayacaksın’ bu sözü bilmeyeniniz yoktur herhalde.. Yanı başımızdakilerin kıymetini onları kırdığımızda üzdüğümüzde en ağırı da kaybettiğimizde anlarız...
Kızdığımda ya da üzüldüğümde bir bulut gibi akıtsam yaşlarımı kendimi tutmadan, içime akıtmadan… Sular seller gibi esdirsem yellerimi, tutmasam içimde kaybolan hüzünleri. Dışa yansı..
“Hayat dediğin şey sadece senden ibaret değil” demişti bir arkadaşım, düşündüm güzel bir yazı çıkarabilme umudu ile kaleme alıyorum. Hayat dediğimiz, bir çok şeyi kapsıyor aslında yaşadığımız süreç..
Bana öyle bi gelmelisin ki tüm sözcüklerim anlamını sende yitirmeli... Öyle bir gelmelisin ki bir başka olmalı bu şehir gözlerinde. Bana öyle gelmelisin ki sözcüklerim teker teker senin yanın..
Karanlıktı gece çekmişti gölgesini üzerine, yıldızları almıştı yanına sanki saklarcasına. Soğuktu bu gece üşümesin diye ay'ı kaplıyordu bulutlar, bulutların rengi fark etmiyordu ister gri, ister be..
Kelimelerim tarifsiz kalır, sözcükler ise yetersiz, bir aşk ile doluyken bin aşka boğdun beni... Umudun peşine takılmayı, tebessümünde kaybolmayı öğrendim sözcüklerimi sıralarken... Yaz yağ..
Ben kimim ne yaparım? Aklıma düşeni yazar, gördüğüm kareyi ölümsüzleştirmek isterim. Kulağıma tak..