Özlem kokar bu şehir, Bu topraklar gurbet... Özlem kokar sensiz, Renksiz ve yorgun şafaklar..! Seni arar biçare mahzun gözler... Hasret ..
Hani diyorum bir kuşluk vakti Efkâr basmışken yüreğimi Bir çocuk gelse uzatsa ellerini Hadi gidelim dese Nereye giderse giderim Bilirim ki çocuk yüreği apaktır ..
Severek yaşamak, hayatta var olmak Ömür dediğimiz bitecek bir gün Umutla beklemek, yeni bir gün demek İnsan sevgiyle, umudu yaşatır her gün… Güzel şey nerede, olursa..
Şair gibiyim düşlerim yorgun, Sayfalarda kayboluyor özlemlerim Acımasız olmuş hayat ve yine hasret… Bir yanımda sevinç, bir yanımda hüzün Düşlerim yorgun, bedenim yo..
Günün son ışıklarını Gönderirken sahilde Kızıldı ufuklar yine Dalgalar sesiz sakin Gelip gidiyordu kumsala Sahilde bir masa Ve güneşin batışında Dalgındı ..
Yıllar geçip gitti ömürden, Ne geçti, sanırsınız elime, Koskoca bir sıfır Ve hala, şükrediyorum halime. Yaşamaksa yaşadım, Beklemekten yoruldum, Huzurdu, mutluluktu de..
Dışarda kar yağıyor odamın duvarları ıssız, Sevdiklerim özlemle aklıma düştün yine; Şiirime damlıyorsun ‘’Yorgun kalemimden, Mısralarıma dökülüyor hüznüm; Seni nasıl arıyoru..
Bir kızım var benim. Gözlerinin rengi önemli değil, Sevgiyle renkli bakıyor hayata. Yaşadığı toprak kadar vefalı, Yediği ekmek kadar nimet bilir sevdayı. Ezmez, ezdir..
Dostluğun tebessümü derlenmiş de fincana. Köpüğü derman olmuş sohbet sızılı cana. Kırk yıllık hatırıyla nakış olmuş zamana. Nicedir anlatılır kahvenin hikâyesi… Gurb..
Bir huzur istedik, çok mu? Bölüştükçe, çoğalan, Kardeşçe paylaşılan. Çocuk gülüşü gibi masum; Kırda koşturur gibi sevinçli!.. Oysa mevsim girmiş sonbaharın koy..
Merhaba Sevgili Okurlarım; Kendimden bahsetmek istiyorum. 1954 yılında Karamanın Esentepe köyünde..