Alanlardan mısın? Yoksa verenlerden mi?

Bu hayatta, birileri hep almaya alışıktır; alır. Birileriyse, vermeye alışıktır; hep verir nedense? Güzel okuyucum.

Hep alanlar, bencildir, kendi merkezlidir. Sadece almayı bilir. İlişkide, aşkta, meşkte, evde, okulda, işyerinde, yanlızken, hepbirlikteyken, her zaman ve her yerde bir tek şeyi düşünür. Almayı, sadece almayı...

Ve alır da ne yazık ki! Nasıl oluyorsa?!!::. Çünkü alıştırmıştır o yaşamındaki herkesi almasına... Sanki çok doğal bir şeymiş gibi gelir hep alması onun; almasına alışık olan çevresindeki insanlarına.

Verenlerse, hep fedekar olur. Çünkü onlar hep kendileri için değil, başkaları için yaşar. Vermeye alışmıştır; alışıktır onlar. Motivasyonları, davranışları hep vermeye yöneliktir. Sanki hep vermek zorundadırlar. Birileri hep ondan vermesini, kayıtsız, şartsız, isteneni yerine getirmesini bekler. Onlar da mecburlarmış gibi sanki, vazgeçilmez görevleriymiş gibi, hep verirler. Verme heveslisidirler.

Daima alan, abartılı bir özgüvene, kibire, kendini beğenmişliğe ve sonsuz bir bencilliğe sahiptr.

Daima verense, içten içe öfke biriktirir kendine. Kendini değersiz ve silik hissetmeye, hiçlik içinde debelenmeye biteviye, alışıktır; alışmıştır.

Sağlıklı olansa, senin de tahmin edebileceğin gibi güzel okuyucum, bazen çok alıp az veren, bazen de çok verip az alan olmaktır. Alanla veren arasında bir denge olmasıdır. Alırken rahatsız etmemen, verirkense rahatsız olmaman, huzurlu olman gerekir.

Her ne kadar, veren el alan elden üstünse de, ikili ilişkilerde, doğru ve adil olan, alırken de, verirken de eşit ve dengeli olabilmektir. Bir şekilde dengeyi bulabilmektir. Adalet bunu gerektirir.