Anadolu'nun kayıp Şarkıları

Nezih Ünen, 90'ları özlemle anan benim gibiler için "Çingene Yüreğim" şarkısı ile hatırlarda. Ama geçtiğimiz yıl içinde çok önemli bir işe imza attı. 8 yıllık yorucu bir sürecin ardından muhteşem bir eser kazandırdı bizlere. 

Anadolu'nun Kayıp Şarkıları... 

Sözkonusu belgesel filmi Anadolu uygarlıklarının çocuklarına ithaf etti. Kelebeğin kanatlarına dokundu Ünen ve bizleri de tir tir titretti. 

Belgesel filmi izleyip aşık ile maşuka, aşık atışmalarına, Türkçe, Kürtçe, Ermenice, Rumca, Gürcüce, Lazca gibi bu topraklarda hala yaşayan dillerine, sanatkarlarına, semahına, Alevi dedelerine, Süryanisine, namazına, kartalına, kekliğine, turnasına, bitkisine, yaylasına, deresine aşık olmamak mümkün mü Anadolu'nun? 

Meis adası örneğin bir o kadar uzakken aslında o kadar yakın ki bize... Onu hatırlıyoruz bu filmle. 

Süryani sanatkar teyzemiz ne diyor: "Ben çok ülke gezdim, sonunda yine buraya geldim." 

Ermeni vatandaşımız ne diyor: "Biz hepimiz aynıyız, Anadoluluyuz" 

Hemşinli kızlar ne diyor: "Nasip idim İzmir topraklarına" 

Süryani Kırklar Kilisesi önündeki Midyatlı amca ne diyor: "Onların ibadethanesi, saygı duymalı" 

Peki neden böyle oluyor? Neden hep kavga, gürültü, sen, ben içinde geçiriyoruz günlerimizi? 

Halk bu, halk. Anadolu'nun eşsiz halkı. 

Anadolu'nun Kayıp Şarkıları... Kayıp şarkılarda kendi yolunuzu bulacaksınız. Bu belgeselde gördüğümüz bazı vatandaşlarımız da Hakkın rahmetine kavuşmuşlar, rahmet diliyorum. 

Ekşi sözlükte bir arkadaş yazmış: "Öyle bir Cumhuriyet istiyorum ki çocuklar bu belgesel ile büyüsün." 

Katılıyorum ve ben de soruyorum: 

Turnam, memleketimden haber var mı?