Annem

Annem

Bundan on, onbeş gün önce, ofisimdeki masamın üzerine rahmetli annemin bir resmini koydum; güzel okuyucum. Sanki… Odamın içine, masamın üzerine resmiyle birlikte ruhu da geldi annemin… Cismini göremediğim; ama ruhunu ilk andan itibaren hissettiğim, anlatılamaz, tuhaf bir duyguyla…

Ne zaman enerjim düşse, ne zaman yorgun, gergin ya da üzgün hissetsem kendimi…

Annemin:

 “Dayan oğlum! Aslan oğlum! Sen ne günler gördün, geçirdin… Bu kadar küçük, günlük sıkıntılar hani sana vız gelirdi oğlum? Bu kadar çapsız tasa koyar mı sana be oğlum?..

"Bak! Bak! Hani o yıllarca birlikte hayalini kurduğumuz o güzel günler vardı ya; hani… Birlikte keyifle, umutla, mutlu, mesut yaşayacağımız günlerimiz vardı ya hani oğlum! Sonsuz coşku ve Deydi be işte! Felek! Senin de sırtını yere getirdik işte! Diyeceğimiz günlerimiz vardı ya benim güzel oğlum!.."

Kafanı kaldır ve bak işte! O güzel günler gözünün önünde… Burnunun dibinde… Bu kadar mücadeleden sonra, bu kadar çekilmiş çileden sonra…

 Atlattığın bunca tayfun, bunca fırtına yıkamadı; bunca zelzele edemedi seni yerinden ya oğlum!.. Bunca hayat yolunu, bunca hayat çilesini aşıp da geldin ya bu günlere…"

"Ben hayattayken benimle… Ben olmayınca da yanında; hep seninle olan kalbimle…"

"Bundan sonra da sakın haaaaa! Pes etme! Çünkü:

 Senin arkanda ben varım. Herkes bir gün bırakıp gitse de seni… Annen nefesinin yettiği yere kadar seninle… Nefesi gelemese de yanına… Bil ki, annenin ruhu da senin aldığın her nefeste seninle birlikte…"

"Ben buradayım. Sen hiç korkma! Yeter ki sen her şeye dayan ve göğüs ger oğlum! "

Çünkü sen... En sonunda kazanacaksın. Belki sana pek bir şey bırakamadım ben; ama…

Ruhunda bıraktığım ruhum; sana her şey için fazlasıyla yeter de, artar be oğlum! "