Arzum...

Geçmiş bir zaman seliyim, gölün ve denizin arasında bir çift göz. Küçükçekmece kadar ıssız maviyim, Florya sahilinde unutulmuş bir çift söz... Kağıttan nefesimi soluyorum denize, eski iskelelere anlatır gibiyim. Bacaklarımda midyeler yıllar boyu, omurgamı bir tekneye vermiş deliyim.

O bembeyaz gerdanında papyon gibiyim… Kendimi kendimle zehirliyorum.

Hangi rüzgar atına binsem, bir gölün yakasında indirir beni. Lacivert bir zıkkım çiçeği açarım. Gözlerimden akar o semtin martıları. İstanbul Türkçe’siyle ağlarım.

Üç bardak çay içsem. Adana’nın kapısını usulca açsam. Sen, yatağımızda uyuyor olsan. Ellerimi gırtlağımdan çeksem. Yapışsam dudaklarına… Kendimi seninle zehirlesem.

Eğirdir'de liseli bir çocuk yazdı gölün kumsalına, seni sevdiğini. Florya'da unuttuğumuz sözleri bulmuş. Bir asker mektubu kadar temiz, işsiz martıların kanadından kopmuş...

Çöplükte bir horoz cesedi buldular. Gözleri ay ışığıyla doluydu. Ölmemişti belki de, istese hafif kilolu bir jön olurdu. Grete Garboyla Ana Karanina, Türkan Şorayla alyazmalı dururdu. Bomboştu ciğerleri, derin bir nefes alsa...