Babalar ölür mü hiç?

Babamdan ummazdım!

Kör oldum!

Oooonnnn sekizzz yıllllll...Dün gibi...

Aldılar götürdüler...

Ondan sonra her şey yarım, her şey eksik!

Bugün Günlerden BABAM;

Biliyor musun bir kaç gündür torunun DEDE diyor..!

Kapı açıldı kardeşim çıka geldi okulda olması gerekmiyor muydu ? Benzi sararmış çok korkmuş, ağlamaklı;

"Anne noluyor? Beni okuldan alıp geldiler! Ne Olduuu..??? Bir şey anlamadık aşağıda bir kalabalık bizi bekliyor gibiydi, Veli Dayı karşımızda ayakta durmak istiyor, ezilip büzülüyor, yüz yüze gelmek istemiyordu bir şeyler olduğu aşikardı, annem yakasına yapıştı hışımla..

"Dayı nolduuu..?"

"Gagam" dedi.."Gagam kaza yapmış..!"

Çığlık attığımı hatırlıyorum..

Cevabını henüz duymaya hazır olmadığımız o soruyu soruyor  annem!

"İyi mi nesi var? Nerede?"

"Ölmüş Gelin.. Ölmüş!!!"

Annem düşüp bayılıyor.. Kız kardeşim feryat figan.. Ben donmuş bir buz kalıbı.. Şoktayım.. "Ölemezdi ki benim babam, olsa olsa kolu bacağı kırılmıştır hastanededir.. babalar ölür mü hiç.. ölemez ..ölmemeli..!!!"

O şokla bir süre nefessiz kaldıktan sonra yeniden çığlık çığlığaydım. Evimiz kalabalık, bir sürü insan gelmiş kimi annemi, kimi kız kardeşimi, kimi de beni sakinleştirmeye çalışırken birbirlerine de anlatıyorlar "tren yolunu geçince araba çarpmış oracıkta ölüvermiş zavallı.."

"Söylemeyin, öldü demeyiiinnn, ölemeeezzzz, nerede söyleyin neredeee?" Hâlâ o şokla hep aynı şeyi tekrar edip duruyordum "ölemez öldü demeyin!"

"Biraz sonra getirecekler görürsünüz...!"

Düşünmesi bile deliye çeviren, içimizde daima var olacak bu koca boşluğa, bu acı kedere artık inanmak gerekti belki de ...

Her ayrılık zordu ama biz bu gidişe hazır değildik..! Hem de hiç hazır değildik...!
Biraz sonra getirdirler bir çığlık daha koptu, kardeşim onu görmek istediğini söylüyordu. O korkardı aslında ama bir daha onu görme şansımız yoktu ki...! Babamın cansız bedenine dokunmak, son kez öpüp koklamak, kokusunu içime çekmek, belkide o güne gelinceye kadar hiç aklımdan geçirmediğim bir şeydi bu..!

Ben hiç O'na "seni seviyorum" dememiştim üstelik..! Bundan sonra da hiç diyemeyecektim!!!

Bir kaç saat sonra yıkadılar, aldılar götürdüler, defin işlemleri yapıldı.. Ayrılık anı ÇOK ZORDU.. Bizimle birlikte bir hafta gökyüzü de ağladı, mayıs yağmuru üşüttü yüreğimizi. Evimiz bir doluyor bir boşalıyor geceleri belli bi saatten sonra kimse kalmıyor, sessizlik...!

Ve uyumaya korkuyoruz..!

Ya birimiz daha ölürse..!!!

Bir kaybetme korkusu başlıyor içimizde.. Annemizin sağına kardeşim soluna da ben yatıyorum, "el ele tutuşalım" diyor kızkardeşim, annemizin ellerini sıkıca tutuyoruz..Kulağımız sessizlikte, "ya bir çıt sesi çıkarsa..!" Aslında daha çok kalbimin güm güm sesini duyuyorum çokça hızlı atıyor, korkudan..! Buna sebep annemizin kapının sürgüsünü sürmeden önce kapının arkasına koyduğu balta ve kalınca bir odundu belki de..!!

Çok az uyuyor çok az yiyoruz ve çokca ağlıyoruz, şimdi ne olacak..? Yorgun
bedenimiz uykuya yenik düşünceye kadar direniyor, sabah uyandığımızda annemi pencerede beklerken buluyoruz, babamı bekliyor.. Sanki çıkıp gelecek..!
İnsanın içi acır mı, acırmış... Zaten ciğerin yanması da deyim değilmiş... O gün anladım...Ve Ateş de her zaman daha çok düştüğü yeri yakıyormuş!

Hayatta hiç bir şey planladığımız gibi gitmeyebiliyor, akşamdan koyduğunu sabaha bulamayabiliyorsunuz!

Onun içindir ki; Şimdi sıkıca sarılın sevdiklerinize, Annenize, babanıza onu ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin. Kucaklaşın gözlerinin içine bakın, doya doya öpün, kokusunu içinize çekin.. İmkanınız varken yapın...

Ben bir evlat olarak babamdan da annemden de razı oldum... ALLAH'ta onlardan razı olsun...
Cümlemizin ölmüşlerinin mekanları cennet, yattıkları yer nur olsun...

Yazım tarihi:11 Mayıs 2014

Bir şeyler daha yazmak istiyorum bu yazının ardından;

VE BULUŞTULAR


Yılbaşı sabahı kaybettiğimiz yengemizin ardından Akciğer kanseri olan ve durumu ağırlaşan amcamızı da yengemizden sonra bir gün arayla Rahmete uğurladık... Taziye için arayan, mesaj yazan ve Nahide Öğretmenim'in yazdığı vefat haberine yine taziye bildiren yorumlar yazan gönlü güzel insanlara çok teşekkür ediyor, Rabbim daha zorlu acılar yaşatmasın diyerek bitiriyorum.

Esen kalın...