Başkaları...

Bir başkasının, yıllarca emek vererek oluşturduğu bakkalı, babasından kalan Gross marketin içinde küçümseyen adam, yağmurda en çok ıslanan adamdır…

Hayat akıyor bir yerlerden ama işte o adam hayatın, yanından nereye gittiğini bilmiyor. Çünkü emeğin değerini bilmeyene, hayatı anlatamazsın…

Bir gün bir arkadaşım emeğe verilen değeri şöyle tarif etmişti: Bir alışveriş merkezinde ya da girdiğin herhangi bir apartman aralığında, eğer birisi yerleri siliyor ve sen, kenardan yürümek yerine tam da, onun yeni sildiği yerden yürüyorsan, işte o zaman olay vahim: Sen “emek” diye bir şeyden habersizsin…

Yüz küsur rakama aldığın o jeep-in içinde ne kadar da fiyakalısın. Herkes şimdi sana bakacak, arkandan hep, “keşke benim de…” diye başlayan cümleler kuracak. Sonra sen, arabandan birkaç dakikalığına inip Starbucks’a girdiğinde artık herkes ayakkabılarından bahsediyor olacak. Ardından, tekrar arabana atlayıp ilerlemeye başladığında, içerden gelen konforun kokusu kahvenin kokusunu bastırıp, burnunu kör edecek… Sonra, o yarım Starbucks kahveni, camı aralayıp sokağa atacaksın, öylece… Çünkü o anda sadece sen varsın, araban var, konforun var, paran var… Ama biraz ilerde, saatlerdir sokak sokak senin konforun için çalışan “belediye görevlisi” yok… Daha biraz önce süpürmüştü, senin fütursuzca attığın o kahve bardağının civarını. Şimdi geri dönecek, tekrar süpürecek. Ama artık o da bezmiş, vazgeçmiş, devam edecek…

Sana ben şimdi o adamdan bahsetsem, “işidir” diyeceksin. Bir toplumda yaşadığını, bunu için emek vermen gerektiğini ve bunun bir sorumluluk olduğundan bahsetsem mesela sana, anlamayacaksın değil mi? “O insanlar emek harcıyorlar” desem, “ben de akşama kadar…” diye başlayıp, konuşturmayacaksın vicdanını…

Sonra, ertesi günkü toplantıda, nasıl büyüdüğünü anlatacaksın; senin ve senin gibiler yüzünden bir türlü gelişemediğimizi -belki de hiçbir zaman- bilemeyecek olan insanlara. Onlar da seni dinleyecek, senin gibi olmaya çalışacak…

Sonra iş bitecek, sen arabana atlayacaksın ve yine sevmemeye devam edeceksin insanları…

(Bilerek üç noktaları bol kullandım. Daha o kadar çok söylenecek söz vardı ki, hem de her bir cümle için ayrı ayrı…)