Ben astsolistken...

Bazan insanlar bazı şeyleri iyi yaptıklarını sanırlar.

Kimse ikaz etmediği sürece de, sanmaya devam ederler.

Benim şarkı söyleme maceram da aynen böyle oldu.

Bütün felaket ilkokulda koroya seçilmemle başladı... Ve ben sesimin güzel (!) olduğuna inandım.

Her şarkıya eşlik eder... Evin içinde bağıra çağıra şarkı söylerdim. Kimse de ne ""sus" derdi... Ne de tepki verirdi.

Hele odam... O zavallı oda, benim astsolist olduğum yerdi.

Arkadaşlarım bize geldiklerinde... "Atçılık" (ne demekse...) oynuyoruz... At olmuş sandalyelerin üzerinde, dıgıdık dıgıdık giderken "kahramanlık şarkıları" ismini taktığım... kendi uydurduğum şarkıları söylüyorum.

Çocukluk işte... Ne bilsinler güzel ses nasıl olur... Bazan onlar da bil(me)diklerine eşlik ediyorlar... Hep beraber mutlu mutlu bağırışıyoruz...

Ortaokul... Lise yıllarında da şarkı söylemeye devam... Bir de arada sırada şiir okuma sevdası katıldı şarkı aralarına...

Kimsenin yüzünde ekşi bir ifade yok... "Demek ki güzel söylüyorum" diyorum... En küçük bir şüphem yok sesimden.

Banyoda hele... Bir güzel... Bir buğulu ses... Öyle böyle değil.

Telefonda da çok beğeniyorlar sesimi... "Eeee! Daha ne olsun?" diyorum.

Ama ben bilmiyorum ki mikrofonik sese sahip olmakla... Güzel sese sahip olmak arasındaki farkı o zamanlar.

Mutlu oluyorum... Haydi bir şarkı söylüyorum... Mutsuz oluyorum... Yine bir şarkı söylüyorum.

Ama mutluyken şen şakrak, neşeli... Mutsuzken buğulu buğulu (!) (Aslında ağlak ağlak.)

Günler böyle sürüp giderken... İşte o felaket günü geldi.

Bir arkadaş toplantısında... Gitar çalınıyor... Arkadaşın sesi çok güzel... Bazıları eşlik ediyor.

Tabii ben de... Geri kalır mıyım hiç?

Şarkının birinde, sanırım çok hoşuma giden nakarat bölümünde, ben çığlık çığlığa katılmaz mıyım... Çıkan ses hiç hoşuma gitmedi... Bir tuhaf durdu o güzelim seslerin arasında.

Ama bozuntuya vermeden devam ediyordum kiii... Yıllardır sesimle büyülenmiş (!) hain ablam "Canım, sen söyleme istersen" demez mi.

Bir anda sustum... Benimle birlikte herkes sustu.

Sadece sussalar iyi... Ardından "Evet... Evet.."diye ablama katılmazlar mı.

İşte o günden beri... Şarkılarımı hep kısık sesle... Evde yalnız olduğumda söylerim ben...

Sadece yalnız olduğumda...