Ben bir Beşiktaşlıyım...

Ben bir Beşiktaş taraftarıyım...

Bu sözü söylemek, bugün birçoğumuzun zoruna gidiyordur. Tahmin edebiliyorum.

Ortada şampiyonlar ligi tarihine geçmiş bir takımımız var. Hemde hiç beklemediğimiz bir sonuçla.

Şunu sormak istiyorum, cevap verebilecek olanlara:

Dünkü maçtan önce hanginiz bu maçtan galip geleceğimiz düşüncesine sahipti?
Kaçımız Beşiktaş'a inanıyorduk?

Bu soruların cevabı dünkü maçın skorunu açıklar diye düşünüyorum.

Dünkü Beşiktaş'ın kadro olarak, Liverpol'u 2-1 yenen beşiktaştan farkı var mıydı? İki maçta da aynı 11 oynamadı mı? Karşı takımda önceki maça göre fazla olan neydi? 2-1 yendiğimiz bir takımın kendi sahasına gittiğinde 8 gol yememiz mi gerekirdi?

İlk maçı hatırlayalım. Futbol tarihinde görülmemiş bir trübün şovu vardı. Hala aklımızdan çıkmamış. Bu trübün şovu nasıl oluştu? Peki Liverpol bu şova mı teslim olmuştu acaba?

Hayır, bu şov bir etkendi, ama zaferi getiren asıl şey "İnanç"tı. Futbolcular sahaya çıktığında zaferi solumaya başlamışlardı bile.

Aynı duyguları dün akşam için söylemem mümkün değil. Takım daha sahaya çıkmadan, yenilgiyi hissettiriyordu. Gazeteciler, taraftarlar, herkes kendini bir mağlubiyete hazırlamıştı. Alınacak 1 puan bile çok büyük bir zafer olarak yansıyacaktı.

Böyle bir atmosferde beklenenin gerçekleşmesi de zor olmadı. Maç sırasında takım tam anlamı ile zangır zangır döküldü. Birbiri ardına goleri yedikçe dağıldı ve hezimet oluştu.

Olan oldu, "Olmuşla ölmüşe çare bulunmaz" denir. Doğrudur. Ama önemli olan olmadan, ölmeden önüne geçmek.

Sağlam'ın bir açıklaması kulaklarımda çınlıyor: "Biz geleceğin takımını kuruyoruz". Hangi gelecek? Bu gelecek ne zaman gelecek? 8-0 lık skorlar benim çocukluğumdan hatırladığım skorlardı. Ya ben hala büyümedim, ya da Türk Futbolu...