Beyazın masumiyeti

Kar, bir yağış çeşidi, altı köşeli kristal yapısı ile yapılan tüm araştırmalara rağmen, şimdiye kadar aynı büyüklükte ve aynı şekilde iki kristal içermeyen su molekülü içeriğindedir. Çapları, 2-4 mm, ağırlıkları ise yaklaşık 0,005 gr olan kar tanecikleri havanın direnci ile yere düşerler, havada asla birbirine yapışmaz, güneş ışığını tamamen yansıttıkları için beyaz olarak görülürler.

Beyaz, saflığı, temizliği, masumiyeti temsil eder. Yaşanan kötü deneyimlerden sonra tertemiz, bembeyaz bir sayfa açılması ile söze başlarız hep. Kar, aynı zamanda toprağı korur ve nemli tutmasını sağlayıp, yeryüzü ve yer altı su rezervlerinin ana kaynağıdır aynı zamanda. Bereketin başlangıcıdır kar.

Çocukluğumda Vadimizin her tarafı boyumuz kadar karla kaplı olurdu. Çatılarda biriken karlar, çatıyı çökertmesin diye, özel ahşaptan yapılmış kar kürekleri ile kürenirdi o yıllarda. Saçaklarda da boyumuz uzunluğunda su kütlelerinden buz sarkıtları oluşurdu. Dışarda bumbuz bir hava altında, camların buğulandığı bir anda annemin siyah okul önlüğü bezinden diktiği bez çantam, bez sapı omuzumda çapraz olarak asılı iken, çantamda kitap, defter, kalem ile azık okul yolundaydım. Ve ayrıca okulda ısınmayı sağlamak için omzumuzda bir adet odun ile yalpalaya yalpalaya karda yürümeye çalışırken, büyüklerimizin boyumuzu aşan karlı yolda sürdüğü izleri takip ediyor, her adımda kaybolan diğer adımda ortaya çıkan adım izleri ile üşümeden okula varmaya çalışıyorduk. Annelerimizin elde ördüğü yün çorapları, tek parçalı eldivenler, fes ve kaşkoldan oluşan kış kreaksiyonları bizi soğuktan koruyordu.
Üstlerimizde kalın elbiseler her zaman olmadığı hallerde bile, yumuşak temiz bir halı gibi ayaklarımızın altında ezilen karın üzerinde oynamak ne keyif verici idi. Kardan adam yapma, kar topu oynama sıradan oyunlarımızdandı. Karın yağışından sonra soğuk, kuru ayaz günlerde, zemindeki karın buzlanmasından oluşan eğimli yollarda, naylon poşetler üzerinde, yüzme tahtası ve siyah bez okul çantası ile yüzmek, kaymak ailemiz tarafından kızıldığı halde, en çok sevdiğimiz oyun tiplerindendi.
Kimsenin görmediği bir anda doğmuştu güneş. Kar getiren bulutların arkasında görünmese de bütün İkizdere vadisi aydınlanmaya başlamıştı. Güneşsiz kalanların sisli sabahında bacalardan yükselen dumanlar vadinin üzerinden akıp giderken hayatın tüm dinginliği ile vadi sessiz idi. Kaç zamandır kapalı olan havalar insanları da kendine benzetmeye başlamıştı. Yüzlerde kuzine sobasısın, ateşliğin sevdiği sıcaklık hissedilinceye kadar, soğuğa sevgili olmuş bir sertlik oluşmuştu. Bu vadiyi, doğduğum yerleri her düşünüşümde çocukluk yıllarımdaki, yamalı pantolonların, Trabzon Kara lastiklerinin, cimil tipi örme çorapların giydiğimdeki yaşattığı mutluluğun hatırına giyilmesi gerekenler olarak hatırlıyorum ben.

Sesimi kar notası ile notaladım ben. Sözlerim, yazılarım bitmedi henüz, devam ediyor, edecekte. Ben yaşadıkça, kimsenin anlayamayacağı kadar değil, hiçbir zaman sevgimin anlamının anlaşılmamasının istemeyeceğim kadar seveceğim doğayı ve karı. Yılların sürgit devam ettirdiği yumuşak bir kar sabahı veya soğuk bir akşam üzeri zamanında bile seveceğim doğayı.
Eşiğimizi yoklayıveren kış, kadim bir bilmece gibi eşiğimizde dururda bütün ömrümüzde onu bir kez olsun hatırlamadan sıkıntı duyar mı hiç insan? Evet, kar, silik bir uğultu, ardından sert bir soğukla sürekli hatırlanır daha çok. İşte mevsimlerin en merhametlisi, en temizi, safı, berrağı, masumiyet karinesi, en cana sarınmanın, sarmalanmanın, sarmaşıklaşmanın halidir vadide kış.
Uzun kış gecelerinde sosyal diyaloglar tüm hızı ile devam ede dururdu. Ancak, Babam erken yatıp erken kalktığı için zaman zaman bu iletişim sekteye uğrardı. Osmançelebioğlu Hasan amca, büyük İzzet amca, Patoliya Türkiye Kazim amca, Karamanın Emrullah dayım, Ali Osman dayım kış geceleri sohbet müdavimlerimizden sayılırdı. Ziyaretler esnasında, kuzinede patates pişirmek, tavan arasında saklanmış kışlık meyveler ile kilerdeki ceviz, fındık türü kuruyemişler ikram listesindekilerdi.
İşin ucunda ne kış bilgisi, ne de kışa ait dersler varsın olmasındı. Bütün vadi insanının içinde biriktirdiği sokulganlığı, beraber yaşamaya hevesli insanların sıcaklığını duyumsamak, o sıcak insanların birbirine anlattığı av ve kış hikayelerini dinlemek, yaşamı en yüksek perdeden algılama isteğini içinde barındırır kış.
Takvimlerden dökülen bu tatlı beyazlıkta kış için, yeni bir düş perdesini aralamak, büyük zahmetler sırtlayan babalar için, odun temin etmek, kileri kuru gıdalar ile doldurmak, un, şeker alıp kışa saklamak, anneler özünde kadınlar safında başlayan kışlık giyeceklerin temin edilebilen çok farklı renklerdeki iplerle dokunması, turşu kurulması, patates, mısır, lobiya biriktirilmesi, tereyağı, koleti peyniri, minci imalatının yapılması, kışlık meyvelerin tavan arasında saklanması, hayvanlara kış yiyecekleri hazırlanması düş perdesinden hayatımıza yansıyanlardı. Korkarım bir gün karı anlatan masallarla birlikte çocukluğunu yaşayamayan bir çağın tanıkları olacağız.

Hangi düşünceye sarılırsak sarılalım, hangi rüyanın ilk uyananı olursak olalım, biçimsiz bir salaşlıkla duruverecek hayallerimiz. Kış, kıskanılası bir yalnızlıkla çekiverecek tülü üzerimizden. Meleklerin tüm çocuklara ve vadideki çocuklara sıcacık bir armağanıdır kar. Alnımızın aklığını yansıtan bu melek hüzmeleri, çocukluğumun ince, naif korunağı olarak adam akıllı sevindirirdi bizleri. Isıtırdı küçüçük yüreğimizin içini, neşeli dansı kar tanelerinin… Nasıl ki kar taneleri uça uça neşe içinde iniyorduysa vadinin kucağına, bizde tıpkı kar taneleri gibi sevgi ile vadinin kucağında neşe içinde yaşıyorduk.
Kerim Tekin şarkısında kar beyazdır ölüm diyordu. Ancak beyaz, sözlük anlamı olarak ak, kar, süt v.b.nin rengi olarak tanımlanıp, kara ve siyah karşıtıdır. Kar, beyaz; temizliği, dürüstlüğü, saflığı, berraklığı, saydamlığı, masumiyeti, temsil etmiyor şimdilerde. Ak, kömür karası kadar kara olmuş, baskının, şiddetin, adaletsizliğin benzeşimliğini ifade ediyor gibi. Masumiyetin; saflık, günahsızlık, suçsuzluk hali metaforma geçirmiş, anlamını değiştirmiş sanki.

Aşık Mahsuni Şerifin O ünlü dizeleri akla geliyor.

İnce ince bir kar yağar
Fakirlerin düzüne
Neden felek inanmıyor
Fukaranın sözüne
Öldük öldük biz açlıktan etme ağam Nolur
Adam mı ölür, Toprak verince
Borç ödeyince kendin bilince
Nolur Nolur Nolur Gardaş Nolur Nolur
Ben; tümüyle kar tanelerinin yuvarlanıp, koskocaman dev bir kar topu haline dönüşmesini, kar toplarının hasarsız bir sevgi çığı oluşturarak, vadime, ülkeme akmasını diliyorum.

Sevgili Okurlar, bu dilek karın özü kadar beyaz, masumiyeti içermiyor mu?
Sevgiler.
Nizamettin BİBER
Uzman İnşaat Mühendisi