Bir kızın babasına yazdığı ameliyat günlüğü 1

Burada hiç ameliyat günlüğü yazılmamıştır sanırım ya da herkes şöyle düşünüyordur, en son yazılıcak da bu olsa gerek diye düşünülüyor olabilir ama ben yine de yazacağım. Çünkü; bu kadar duyguyu bir şekilde yazıya akıtmam gerektiğini hissettim.

Yaklaşık 25 gün önce herşey yolunda giderken, sabah babam sıkıntılandı, zaten kalbi daha önceden de teklemişti ama bu sefer gerçekten ciddiydi. Babamı bu kadar sıkıntılı görmemiştim. İçimden, beynimden binlerce duygu geçiyor adlandıramadığım bir sürü duygu kalbimde barınıyordu.

Babamla olan yakınlığımı, bağımı, ya da ona duyduğum sevgiyi burda anlatamam kelimeler boşlukta kalır. Hastahaneye gittiğimizde herşeyin yolunda gideceğini umuyordum ki beklenen sonuç berbattı bize by-pass olunacağını ve asla bekletılmemesı gerektığını söyledıler.

Aklıma türlü senaryolar gelıyor, cevapsız sorular... Ama ne olucak şimdi? Baba-kız ilişkisi hayatta en önemli can alıcı noktalardan biridir. Eğitimci olarak da bunun fazlasıyla farkındayım, psikolojide bile bunun yeri vardır. Eğer ilişki bozuksa sonradan büyük travmalar yaşanabilir. Konuyu dağıtmak istemiyorum ama bu benim huyum sanırım biraz :)

Ameliyat öncesi, sırası ve sonrası ciddi sıkıntılar yaşandı, ama bunların içinde en korkunç olanı babamın hayatımdan gitme ihtimali kanımı dondurdu. Olamazdı böyle birşey çok erken ya da neden olsun ki bir sürü aklımı tırmalayan can acıtı düşünceler..

By-pass hastaları çok hassaslaşıyor, duygusal anlar ve daha birçok şey.. Aslında bu konuda da ayrıca yazıcaklarım var. Kendi elleriimle amelıyathaneye verdim, elini tutarak ve onu sevdiğimi söyleyip, aynı yerde tekrar buluşacağımıza dair söz verdim. El sallayarak elimi bıraktı ve içimden herşey için üzgünüm baba dedim, gözlerimden kesik kesik yaşlar gelene dek, en acısısı da buydu belki de..
Asla babama hastalıklı bir sevgim yok daha doğrusu kimseye yok ama bu başka birşey yazımı devam ettıreceğim bunlar sadece benim duygularım bu yazı gerekli ya da gereksiz kimin umurunda değil mi arkadaşlar ;)