Bir Öğlen Yemeği

Askere gitmeden baya bir önceydi. Şu anda ayrı olduklarını biliyorum ve üzüldüm onları o sıcak yuvada bir arada gördükten sonra insanın hiçbir şeye inanası gelmiyor. İşte o gün çok değişik ve özeldi… Çünkü o gün, milyonların hem kendisine hem de ailesine hayran olduğu Angelina Jolie’nin evine yemeğe davet edilmiştim. Çocukları çok sevdiğimi belirttiğim için, onların da ayakta oldukları bir saati seçmiştik. Çok şık olmayan ama böyle bir davete yakışır şekilde giyinip gittim. Biraz da çocuklarla oynayabileceğim rahat kıyafetlerdi bunlar… Eve yani aslında malikâneye girdiğimde bir hayli heyecanlıydım. Domuz gribi endişesiyle tokalaşma da ve tabi nazik olacağı gibi riskli de olabileceğini düşündüğüm çiçekler de yoktu. Büyükçe bir antreden, yemek salonunun hemen yanındaki oturma odasında tek tek o bambaşka görünümdeki, uyum içindeki çocuklarla tanıştım. Zahara, Maddox, Isla Marcheline ve Amelie Jane…Çok hızlı gerçekleşmişti tanışma faslı. Kafam karıştı birden…6 tane sevimli çocuk…Gerçekten de özgür ve iyi yetiştirildikleri belli oluyordu…Neyse zaten yemek vaktine çok kısa bir zaman kala gittiğim için oturma odasından yemek salonuna ardına kadar açık zarif kapıdan geçiş yaptık. Çok neşeli bir havada başlamıştı yemek. Acaba İngilizce bilgi yetersizliği çeker miyim diye önceki endişelerim hemen ortadan kayboldu. Zaten böyle bir evde, bunun sorun olmadığı açıkça ortadaydı. Yemekler geldi, şen şakrak kahkahalar içinde tabaklar değişiyor, yemekler derken her şey nefis… Çocukların sağlıklı beslenmesini isteyen duyarlı ebeveynler görüyordum. Evlatlık edinmeleri gayet yerindeydi. Çocukları ayrı ayrı önemsedikleri anlaşılıyordu. Biraz gelecek planlarından, hangi meslekleri seçmek istediklerinden bahsediyorduk çocukların… Komik hayalleri vardı hepsinin. Tam bir Amerikan ailesi olmuşlardı geçen zaman içerisinde. Herneyse, yemeğin sonuna yaklaşırken ben yemeğimi bitirmiş, tabağım önümden alınmış teşekkür etmiştim bile. Tabi çocuklar bu ortamdan hemen faydalanıp şımarmışlardı. Yemekleri de hala tabaklarında duruyordu. Brad Pitt pek umursamıyordu, daha özgür olmaları için elinden geleni yapıyordu ama bir anne olarak Angeline Jolie gerçekten disiplinliydi. Dediğim gibi yemeğin sonuna gelip, çocukların tabaklarına göz attığında biraz sinirlendiğini hemen fark etmiştim. Ortamı yumuşatmak için biraz çocukları yemeğe teşvik etmeye çalıştıysam da nafile… O kibar nezaket kurallarına bağlı, milyonları cezbeden Angelina Jolie, artık çok gergin ve tahammülsüz görünüyordu. Yemeğiyle oyun oynayan Maddox’a birden “Nimetle şaka olmaz Maddox, bunu bulamayanlar var ve sen bunu çok iyi biliyorsun” dediğini duydum. Gergin ortamı fırsat bilip kaçmaya çalışan ikizlerden birini (hangisi hangisi hala karıştırıyordum) ani bir bakışla yerine oturtup, “ Tabakta yemek bırakırsan arkandan ağlar” diye ciddi bir ifadeyle uyardı. Ben de gerilmiştim. Böyle şeyler sadece bizde oluyor sanmıştım. Bir yandan gülmek istedim ama yapamadım. Onların çocuklarıydı ve şimdi gülersem otoritelerini sarsarım düşüncesiyle kendimi tutmak zorunda kaldım. Tabi ortamdaki tüm neşeyi kaybetmiş olduk. Yemek salonunu terk edip bu kez bahçeye yöneldik ama çocuklar anlaşılan cezalıydı ki, bakıcıları onları bu kocaman evde diğer tarafa yönlendiriyordu. Gerçekten hava tamamen değişmişti. Brad Pitt ile spordan falan bahsettik biraz, basketbol, golf… Projelerimden konuştuk, bir hayli ilgisini çektiğini fark ettim. Ama ben orada daha fazla durma konusunda hevesimi yitiriyordum yavaş yavaş. Saat neredeyse 9 olmuştu Tokyo saatiyle… O gün başka bir planım olmamasına rağmen bahane edip, güzel samimi bir şekilde vedalaşıp evlerinden ayrıldım. Kafam karışmıştı… Öyle ki, arabamı bulmakta zorlandım. Burada olduğumu bildiğim insanlara bugünü nasıl anlatabilirim diye düşünmekten kendimi alamıyordum. Sonunda şöyle düşündüm, bu da geçti…Resim çektirmek aklımıza bile gelmediği için çok üzüldüm sonradan.