Biz kimiz? Anmet miyiz, Ayşe miyiz? Yoksa sahaya yüreğimizi yansıtan millet miyiz?

Biz neden böyleyiz. Böyle olduğumuz için zaten kaybediyoruz. Kaybetmeye de mahkumuz.

Neden mi?

Benim her zaman söylediğim bir şey vardı. 2002 Dünya Kupasından sonra. "Bu takım Japonya- Kore’de düzenlenen turnuvada hiç bir Avrupa takımıyla oynamadan belki hırsımızla belki de tek yüreğimizi sahaya yansıttığımız için Dünya üçüncüsü olduk.

Geçen yılda Avrupa Kupasında oynadığımız takımlara bakın. Taktiği ve tekniği olmayan takımlar karşısında yüreğinizi koyar ve kazanabilirsiniz. Ama Alman ekolü karşısında ya da İtalya, Brezilya önünde ezilirsiniz. İngilizlerle oynadığımız 10 tane milli maçta değil bir galibiyet bir golün bile yok. Ondan naber.

Dünya’da bazı ekoller oluştu. Biz Almanları çalışkan ve disiplinli olarak biliriz. Öyle değil mi? İtalyanlar futbolu oldum olası defansa yönelik futboluyla ön plana çıkarak oynarlar. Keza Brezilyalılar futbolu hücuma yönelik oynarlar.

Bu saydığım ülkeler Dünya futbolunun en önde gelen ülkeleridir ve Dünya Kupasında en fazla kazananlardır. Şöyle ki Brezilya 5 kere, İtalya 4 kere ve Almanya 3 kere kazanmışlardır.

İtalya ekolü, Brezilya ekolü ve Alman ekolü de yaratmışlardır.

Başlı başına bir ekol.

Mesela Almanya’dan bir teknik direktör getirtiliyorsun, o sana Aman ekolunu aşılamaya çalışıyor. Disiplini ve çalışmayı öğretiyor sana. Bir zamanlar Alman Derwal gelmişti Galatasaray’a ve 14 sene şampiyon olamayan Galatasaray’ı şampiyon yaptırmıştı ve onun öğrettiği disiplini, takım ruhunu takıma yansıtmıştı. Derwal gittikten sonra onların öğrencileri tarafında diğer şampiyonluklarda gelmişti.

Şimdi bunları geç. Benim şu soruma cevap verin açık açık. Biz kimiz?

Hani reklamlar da Fatih Terim çıkıyor da şunları diyor.

“Biz Ahmet’iz, Ayşe’yiz, milletiz. 70 milyon tek yüreğiz" vs.vs.

Doğrudur. Biz oyuz. Ama bu yetmiyor. Maalesef.

Tek yürekle çıkar ve oynarsınız, mücadele edersiniz, alkışlanırsınızda fakat maçtan sonra Sergen Yalçın’ın, Rıdvan Dilmen’in yorumlarını dinliyorum da milli takımın oyununu beğendiklerini söylüyorlar. Mücadele ettiklerini vs. vs. Doğrudur Beyler. Sonuçta akıtılan ter var ortada. Varda bu iki maçta “0” puan çekmekte var yani. Bu olmamalıydı ve akıtılan bu terin karşılığı da bu olmamalıydı.

Demek ki tek yürekle de olmuyormuş açıkçası.

Tek yürek mi? O nedir. Açıklayayım. Sahada her bir futbolcunun aynı duyguyu duyması demek. Mesela “Bir elin nesi var, iki elin sesi var” gibi.

Tek yürek olmak.

Çok güzel de ancak bir sorun var. Karşında oynayacağın takım öylesine dandik bir takım değil ve Avrupa Şampiyonasında şampiyon olmuş bir takım. Sen ki Avrupa Şampiyonasında Hırvatları, Çekleri son dakikalarda attığı gollerle dize getirebilirsin de ama Almanları dize getiremezsin. Çünkü o bir ekol ve İspanyollarda bu ekolu yenerek şampiyon oldular.

İspanyollarla aramızda fark bu.

Ekol dedik de lafı şuraya getiriyorum. Adamlar futbolun gereğini yapıyorlar. Her şey teknik ve taktikle olmaktadır.

Kısacası bizim tekniğimiz ne? Pekiyi taktiğimiz?

Sahaya yansıtılan "Tek yürek" mi?

Sonuç. Sıfır daha sıfır elde var sıfır.

İyi geceler!