Bu devlet benim devletim diyemiyorsa insan bir sebebi vardır.

Modern devlet mutluluk üretir; bakın mutlulukla ilgili Türkçe sözlükteki açıklamalar:

“Mutluluk, bütün özlemlere eksiksiz ve sürekli olarak ulaşılmaktan duyulan kıvanç durumu…

Mutluluk genellikle insanların kendilerine en yüksek erek olarak koydukları değer…

Değerli şeylerin bolluğu içinde alınan nesnel durum…

 Kişisel mutluluk duygusu: Durum olarak, bir kezlik bir yaşantı olarak.

Ahlak felsefesinin ana kavramlarından biri özellikle klasik eskiçağ ahlakının temel kavramı:

Bireyin mutluluğu, toplumun mutluluğu… Kant'ta mutluluk erişilmesi güç bir ülküdür.

Bunun karşısına Kant mutluluğa layık olma değerini ulaşılabilir bir erek olarak koyar.”

***

Şöyle düşünüyorum: İnsan dünyaya kendi isteğiyle gelmiyor, getiriliyor…

Mademki getiriliyor, öyleyse insan getirildiği bu dünyada bari(!) mutlu olmalı…

İnsanı karşılandığında mutlu eden gereksinimlerse:

*Yaşama gereksinimi…  

Yani beslenme, barınma ve üreme ilişkilerini sağlayabilmeli insan…

*Güvenlik gereksinimi…

Her insan can, mal ve namus güvenliği içinde olmalı.

*Sevilme gereksinimi…

Her insan sevilmeli…

*Statü kazanma gereksinimi…

Her insan bir statü kazanmalı ve bununla geçimini düzgün sağlamalı…

*Kendini ifade etme gereksinimi…

Her insan görsel, işitsel ve kinestetiksel yollarla kendini özgürce ifade etmeli…

Yukarıda saydığım “beş temel gereksinim” insanın “olmazsa olmazlarıdır.”

İnsan bu temel gereksinimleri için deli olur işte!

Bunları sağlamak için elinden geleni ardına bırakmaz!

Benimser ya da benimsemez, karşısında “devlet” bile olsa!

Bunları kimi zaman bireysel kimi zaman da örgütsel yollarla elde etmeye çalışır.

Burada önemli olan bir “toplum örgütlenmesi” demek olan devletin…

Bu temel gereksinimleri topluma sağlıklı şekilde kazandırmasıdır!

Bunlar esasen “evrensel insan”ın temel hak ve özgürlükleridir!

Burada şunu belirtmeliyim:

Devletin, benim devletim olabilmesi için benim “temel gereksinimlerimi” elde edebilmemle ilgili…

Her türlü yasal düzenlemeleri yapması gerekir.

Bunları yapmayan devlete, “benim devletim” denmez, nitekim denmiyorum da!

Devlet bugün için daha başta, benim yaşama gereksinimimi sağlayamadığı açık bir gerçekken…

Ben niye bu devlet, benim devletim diyecekmişim denir?

İnanın ki ben, böyle bir kazançla nasıl yaşabileceğimi şaşırırken…

Bakıyorum birileri çocuklarına benim aylık kazancımdan çok, cep harçlığı veriyor! Yazık ve de ayıp!

Modern devlet mutluluk üretir, “Türk devleti” de bunu yapmalı, “her şeye karşın” mutluluk üretmeli!

Devleti yönetenler kendilerini, “temel değer” basamaklarını sırasıyla çıkmaya alıştırırlarsa…

Yani “bilme, yapabilme, olabilme, sahip olabilme ve yakın olma ilişkisi taşıma” basamaklarını hakkıyla çıkarlarsa…

Niye kendilerinin dışındakilerin de mutlu olası için “ellerinden gelenden” fazlasını yapmaya çalışmasınlar?

“Modern devlet” adamlarından bu beklenir; “ellerinden gelenden” fazlasını yapmaları… Özellikle başbakanlardan…

Bugün ülkenin beş- altı milyon insanı “devleti tanımıyorsa” bunun bir “sebebi olmalı”, değil mi?