Bugün 10 Kasım

Dolmabahçe'de bir tarih yatıyor. Fani bir bedenin doğal yaşam süreci sona eriyor.
O fani bedene ruh katan cesaret artık bizim ışığımız olacak. O fani bedenin mavi gözleri bizim özgürlüğümüze rehberlik yapacak. O fani bedenin ayakları artık bizim.

Yürümeliyiz dağında, ovasında, kasabasında, köyünde. Yaşamalıyız bir Atatürk gibi, bıraktığı yerden çıkmalıyız büyük yolculuğa. Sesimiz onun kadar güçlü çıkmalı. Yüreğimiz onun kadar cesur olmalı.

Her fani gibi artık o da bu yaşamdan çekilmeye hazırlanıyor.
Yeniden ilelebet aramızda olmak, yeniden yaşamak için.
Gidiyorum desede aslında yeniden yüreğinize geliyorum demek için
Ressamın gözü yaşlı.
Elinde fırçası bakakalıyor boşluğa
Ve evren büyük bir tuval onun için ama sanki bomboş.
Kocatepe'de, Dikmen'de, Florya'da resmini yaptığı atası
Şimdi veda ediyor ressama ve onbeş milyon insana
ve onu önder seçmiş insanlığa.
Yer gök ağlıyor
ataya değil bu gözyaşı
onları yüreklendiren bir gücün yitirilişine bu sağanak.
Oysa atası bu yurdun, her yüreğe ayrı bir kahramanlık duygusu vermişti.
Umut vermişti.
Bağımsızlık vermişti.
Cumhuriyeti armağan etmişti.
Ve artık kendi ayaklarınızın üstünde durmayı
Benim kadar cesur olmayı
Vatana sahip çıkmayı
öğrenin diyerek veda ediyordu
yaşama
yeniden dönmek ve bir daha hiç gitmemek adına
gözlerini yavaşça kapatıyordu
vicdanı rahat ve huzurla
ressama son kez bakıyordu
ressamın göz yaşları paletindeki boyaları sulandırdı
ve ressam fırçasıyla son kez gökyüzündeki büyük tuvale
''SEN RAHAT UYU ATAM''ı yazdı.

'' Ressam ve modeli Atatürk'' yazımda bu güçlü dostluğun izlerini bulabilirsiniz