Çok kısaca, dost

Ben dostumun karşısında kat kat olan giysilerimi rahat rahat çıkarabilmeliyim. İçimde hiçbir tedirginlik olmadan. Ruhumun çıplaklığı ne onu nede beni rahatsız etmeli; birbirimizin mahremini bilmeliyiz.

Yeri gelince susarak konuşmalı, yeri gelincede gözleriyle.

Dinlemeyi bilmeli... Gözlerini gözlerime dikebilmeli. Yürekten gülmeli... Yürekten ağlamalı...

Tedirgin olmamalı, güvenmeli. Bir çıplak bir de giyinik olmamalı.

Dibe vurduğunda elini uzatmamalı, "sen zaten kendin kalkabilirsin" demeli, diyebilmeli. Desteği bu kadar içten olmalı.

Onun siyahı, benim beyazım olsa da saygı duyabilmeli.

(...demiştim kısa diye...)