Dara düşen ya anasına ya Allah'ına sığınır.

Dara düşen ya anasına ya Allah'ına sığınır. 

Bana hep çok enteresan gelmiştir bu durum güzel okuyucum. Hangi durum mu? Dara düşenin ya anasına ya Allah'ına sığınışı... 

Nedendir bilinmez; insan özellikle ruhsal ve psikolojik açıdan çıkmaza girdiğinde, hele de anası ölmüşse, önce anası; durum daha da karmaşık ve içinden çıkılamayacak, çözülemeyecek kadar kötüyse yaradana sığınır. " Yetiş anam!" " Kurtar yarab! " 

Bu, ananın şefkat ve merhamet yuvası, sığınılacak fırtına limanı görülmesindendir belki de... İçinden koptuğumuz bedene duyulan sonsuz güvendir öylesine... 

Yaradanın büyük ve sonsuz olduğunu biliriz hepimiz de; hep de dardayken gelir aklımıza yaradan her nedense?.. 

İnsan öylesine aşırı bir kendine güven ve megolamaniye kaptırır ki bazen kendini, her şeyi çözebilir sanır nefsini... Halbuki düşünse bir, evrenin sonsuz, uçsuz, bucaksız cüssesini, hiçbir söze gerek kalmaksızın anlar kendi hiçliğini... 

Yaradan yaratan; ana doğurandır bizi. Biri yoktan var eder; biri dünyaya gelmemize yardım eder. Eğer ikisi olmasa insan kendini başına ne anlam ifade eder? Budur belki de onlara her ateşe düştüğümüzde koşmamızın tek nedeni. 

İnsan çoğu şeyi bilr de kendiliğinden; her şey öyle hemen işine gelmez birden. Çünkü bildiği şeylere şükretmelidir insan. Ama şükür de zamanını alır bencilliği bitmez insandan. Yaradana ve doğurana şükür, teşekkür zor gelir insana çoğu zaman 

Tuhaf bir biçimde bunca ihanetine, bunca bencilliğine, anlaşılmaz kendine düşkünlüğüne; ana, sonsuz şefkatiyle, yaradan sonsuz merhametiyle karşılık verir; bitmek bilmez anlayışı ve tükenmez sevgisiyle... 

Bir düşünün bakalım... İnsanın anayla yaradana yaklaşımıyla onların bize olan yaklaşımını. Arada öylesine derin uçurumlar ve öylesine aşılmaz dağlar var ki, hadsizliğimizin, günahkarlığımızın böylesi dehşete düşürür kendini bilen her birimizi... 

Not: Yazımda kullandığım görsel www.demlisevda.com adresinden alınmıştır.