Davranışlarımızdan çocuklarımıza karşı ne kadar sorumluyuz?

Sonuna kadar sorumluyuz... Annenin-babanın her davranışında çocuklarına karşı sorumlulukları mevcuttur..

Hrant Dink cinayetinin ardından gelişen olaylar yankılarıyla birlikte devam etmekte.. Olaylar ve ortaya çıkan sonuçlar o çemberin içinde veya etrafında olan herkesi ve çevresini etkilemekte... Azmettiricisinden, ispiyoncusuna, suçlusundan, yardım edenine ve bunların ailelerine hatta ne amaçla olduğu bilinemeyen aynı kare fotoğrafta bulunan kişiler için bile kendileri ve aileleri tarafından kabuslu günler yaşanıyor..

Bu sıkıntıdan müzdarip olan BBP Genel Başkanı Muhsin Yazıcıoğlu ve ailesi de bu olaylardan nasibini almış görünmekte.. Akşam izlediğim bir programda eşi ve kendileri bu konudaki haklı isyanlarını dile getirmekteydiler.Çocuklarının okullarındaki arkadaşları tarafından acımasız eleştirilere maruz kaldıklarını ve çocuklarının bozulan psikolojilerinden bahsetmekteydiler...

Bu olayda, kim suçlu kim suçsuz, işin o boyutunu bilemeyiz, zaten irdelemek istediğim de konunun bu boyutu değil..

Çocuklar dünyanın, duygularını ifade etme açısından en katkısız bireyleridir... İyiyide, kötüyüde en saf ve doğal duygularıyla kimi zaman, sevimli bir biçimde, kimi zaman gaddarca söylemeyi bilirler..

Sayın Yazıcıoğlu ailesinin de son olaylarla ilgili, gazetelerde ki haberlerden dolayı, çocuklarının okullarında acımasızca ve sert bir dille eleştiri oklarına hedef olduklarını ve bu durumun çocukların psikolojilerini olumsuz yönde etkilediklerini belirtiyorlar.

Zor bir durum göz önünde olan anne babanın her hatalı davranışının faturası çocuklara bu şekilde yansıması ağır bir darbe çocuklar için.. Çocukların yaşadıkları bu olaylar doğal bir süreç günümüz Türkiye'sinde... Olacak ve olan şeyler...

Fakat ortada bir yanlışlık var.. Peki bu durumda bu yanlışlığın sorumlusu kim?

Sonra şöyle bir düşündüm...Annenin-babanın hayat karelerindeki iyi veya kötü davranış biçimleri, çocukların hayatına nasıl yansır? Yukarıda ki örnekte gördüğümüz gibi, hayatın bir gerçeği olarak acımasızca yansır.. Anne-baba yaptığı her davranışı, çocuklarının ve ailesinin sorumluluklarını düşünerek hareket etmek zorundadır.

Şimdi diyebilirsiniz, insan kendi için yaşamalı.Katılıyorum fakat bir noktaya kadar.. Zira hayatın kabul görmüş acımasız kuralları mevcut.. Kimse istemez tabii ki kendi hatalı davranışlarından dolayı çocuklarının ve ailesinin toplum içinde yargılanmasını hele de çocuklarının, fakat hayatın gerçeği tokat gibi çarpıyor suratlara..

Kısacası, annenin ve babanın hayatında yaptığı hatalar çocuklara ve ailesine NEGATİF yansıdığı gibi, takdire şayan davranışlarda POZİTİF olarak yaşam hanelerine kazınıyor...

Tüm anne-babalar çocuklarının iyiliği için uğraşmaktadır fakat bazen hayatın akışı elde olmayan sebeplerden dolayı, değişik şekillerde de akabilir...Şayet bu olaylardan da çocuklarımız zarar görüyorsa eminim ki istem dışı gelişen olaylardır çükü hiçbir anne-baba çocuğuna bu duyguları yaşatmak istemez...