Dün: 8-Mart Dünya Emekçi kadınlar Günü!.. El ele sahilimizdeydik

Birkaç gün önce  üye olduğum ADD’den; “İzmirli kadınlar, bu yıl 8 Mart’ı salonların dışına taşıyarak sahillerde buluşma kararı aldılar.  İzmir sahillerinde sessizliğin sesi el ele tutuşacak. Konuşmadan, tek bir söz söylemeden, sloganı ve pankartı olmayan, kadın için birlikteliğe, kadının  öne geçtiği bir  eyleme tanıklık edecek” diye başlayan ve aydınlık şehrimin bütün kadınlarını kendilerine en yakın sahile çıkarak bu eyleme katılmaya davet eden bir mektup aldım. Ve hemen işyerindeki arkadaşlarımla paylaştım. İş yerinde de kutlamak istedik. Derken, o kadın becerikliliği ve katılımıyla kendiliğinden bir program oluşuverdi.

Ve dün bu program gereği iş yerimizde, kırmızı-beyaz karanfillerle yaptığımız kutlamanın ardından,  kadınlarımıza el vermek üzere  yola çıktık. Otuza yakın, kırka uzaktık ama kırk bir kereliktik!.. Bir ucumuz ki ben oluyorum; kırmızı mantomla bayrak gibi en öndeydim, Selma Yiğitalp sokağını yarıladığımda, bir ucumuz,  İnönü caddesinde karşıya geçiyordu. Yok, o kadar uzağı görmem, en azından binalardan mümkün değil, beni “nerdesin” diye arayan arkadaşımdan “gördüm”.

Sahile ulaştığımızda, kimseler yoktu adeta, canım sıkıldı, canımız sıkıldı. Olsun dedik, vazgeçmedik. Sonra maviye verip sırtımızı yüzümüzü aydınlık şehrime döndük; yan yana durup, el ele tutuştuk, kollarımızı açınca baya kalabalık görünüyorduk; kaç kare resim çektim de sığmadık. Sahilde yürüyüş yapan, ya da bu eylemi duyup da gelen birkaç kadınımızla daha kavuşuverdik. Derken, üzerinde Güzelbahçe yazan bir otobüs geldi, hemcinslerimiz; kadınlarımız vardı. Yardım Sevenler Derneği üyesi olduklarını sonradan öğrendik. Konaktan bu yana bakarak gelmişler ve ilk bizi görmüşler. Hemen katıldılar bize, el ele tutuşmuşluğumuza,  çoğalıverdik birden. Mustafa Kemal Sahil bulvarından geçen arabalar korna çalınca onlara el sallamayı akıl edebildik, bazen de biz el salladık, onlar korna çaldı.

Bizler günü unutulmazlar arasına koymanın derdinde resimlerken, bir baktık, Üçkuyular tarafına doğru da bir grup kadın var!.. İçimiz ısındı!. Onlara doğru yürüdük el ele, buluştuk grupla. Sonra ağaçlardan ve köprüden  görünmüyoruz diye tekrar geri geldik ve sessizliğimizi alkışlarla bitirip en azından biz ayrıldık. Çalışmaya devam etmek üzere işimize döndük.

Dönüş yolunda bu eylemin yeterince duyurulmadığının farkına vardık. Yoksa aydınlık şehrimin kadınlarının, değil böylesi aydınlık ve mavi bir günde yağmur, çamurda bile o sahili dolduracağından emindik!

Kadın olmanın güzelliğini, gururunu ille de haklarını yaşayabildiğimiz nice yıllara olsun!

Ve bugünü bize armağan eden “yanan” kadınlara, memleketimizde sadece kadın değil, kadınların yanında durarak “yanan erkeklere” de  saygılarımızla!

Not: En sondaki resimler hakkında daha sonra blog yazacağım ama ne kadar çok gören olursa o kadar iyidir diye düşündüm.