Eolo...

20'li yaşlarda bi esmer güzeli. Yaşının güzelliğine rağmen acı dolu gözleri, yaşanmışlık dolu. Öfke var içinde, güvensizlik var, savaşın ortasında silahsız kalmış belli. Saçlarının ucunda umutlar dalgalanıyor. Soğuk kahveleri acı sigaralarına meze oluyor gecenin ihtişamlı siyahında. Bazen öfkelenip olanlara yakmak isterken koca şehri bazen anlık bileliyor acılarını, geçici gülücükler koyuyor heybesine, hayallerini izleyip gülümsüyor arada, hem koşmak isterken dolu dizgin hem takılıp düşüyor geçmişin çukurlarına. Kalbi, kalbi inadına temiz, inadına ışıl ışıl, biraz saf belki, hırpalanmış biraz ama asla kötü değil. Göz yaşları inci olup akar ellerine, badem gözleri yardım ister, elleri kitlenir bazen, büyük acıları kaldıramaz incecik beli düşer bazen. Kim mi bu Eolo?  Bazen en delikanlısından bir adam, en naifinden bi kadın bazen, kimi zaman anne, arkadaş, kardeş, abla, hayatın ta kendisi bazen. Ama asla hiç kimse değil. Asla hikaye değil. Ömrün huzur dolsun esmer güzeli.