Gariban köylü

Büyük bir mağazada iki kişinin karşılıklı oturup konuştuklarını görmüş gariban köylü. İçerde bir masa ve üç dört koltuktan başka bir şey görünmüyormuş. Merak etmiş ve içeri girmiş:

- Selamünaleyküm ağalar!

- Aleykümselam hemşerim ne istiyorsun?

- Merak ettim acaba burada ne satıyorsunuz?

Köylü ile dalga geçmek isteyen emlak komisyoncusu sırıtarak cevap vermiş:

- Eşek satıyoruz.

Köylü de adamların yapmak istediğini anlamış, taşı gediğine yerleştirmiş:

- Sadece ikiniz misiniz, yoksa daha var mı?

Ben fıkralarda bir ironi varsa ancak tebessüm edebiliyorum. Gülmek benim için o kadar da kolay olmuyor açıkçası. Hele ki bu son günlerde yaşadığım sağlık hizmetlerindeki laçkalık resmen bu dünyada kendimi “ gariban “ hissetmeme neden oldu. Şükürler olsun biliyorum ki bu dünya kimseye kalmıyor. Onun bir tek baki kalan sahibi var, o da Tanrı. Ben “laf sokmak “ tan da uzak durmak adına kızgınlığımı kusmadım. Fakat gerekli mercilere şikâyetlerimi yapıp gerisini Tanrı’ ya bıraktım. Bir de en azından “ aptal” yerine konulmanın kızgınlığını sizlerle paylaşayım istedim üstü kapalı da olsa. Çünkü yine benim inancıma göre; dertlerimiz paylaştıkça azalır, sevinçlerimiz paylaştıkça çoğalır. Teşekkürler…