Gidenin ardından...

Yüreğim sonbahar gibi hüzünlü, sararmış. Kış gibi soğuk ve arada sağanak. Oysa ben güneşimi özledim! Gözlerimde ki yağmurların dinmesini ve ardından doğacak güneşi hasretle beklemekteyim.. İçim üşüyor. Titriyorum amansız. Yüreğimde bir sancı, bir üryan! İçimde bir virüs gibisin en çokta kalbimi acıtıyorsun.. Mide spazmı, karın ağrısı, baş dönmesi, yürek sancısı ama en çokta kalp yarası… Bunları yaşarken bir şey fark ettim en çokta gözlerim küskün.. Tüm bu olup bitenleri anlama çabasıyla sessiz, kırgın ve küskün bakıyorlar bana… Artık eskisi kadar ışıl ışıl değiller onlarada haksızlık ettiğimi düşünüyorum …

Neden bu haksızlık, niçin bu küskünlük, kime bu yürek sanrısı, bu kırgınlık bu hasret, bu özlem bu kahır kime… Yok olmuyor daha güçlü olmaya çalışırken daha da güçsüzleşiyor yüreğim… Sensiz olmanın hayalini kurmuştum da sensizliğin ne demek olduğunu asla bilememiştim… Sensiz olmak öğrenilebilinen bir şey mi? Bunu zaman gösterecek değil mi? Ah şu zaman! Neler öğretmedi , nelere alıştırmadı ki bizleri… Acılar, ayrılıklar, gözyaşı, umutsuzluk, ölüm, varolma çabası…Hepsini tattırmadı mı? Peki hangisini öğrenmedik, hangisine alışmadık ki? Acıyarakta, kanayarakta olsa hep alışılmış çaresizlik vardı bir yerlerde… Bazen kendime bile itiraf etmekten çekiniyorum ama sanırım alışılmış çaresizliğin kurbanlarından biride benim!

Sonbaharın sarı, kırmızı, turuncu, kahverengi renklerine boyanmış yüreğim hüznü senin yokluğunda sensizken yaşıyor.. Görüyor musun artık “sensizken” ile başlayan cümleler kurabiliyorum ve eskisi kadar acıtmıyor yüreğimi…

Sensizken ben…

Ben sensizken…