Gönül insanı

"Gönül Kabeden üstündür... Çünkü Gönül Yüce Rabbin tecelligâhıdır..."

Bence de üstündür; çünkü Kâbe’nin gönülleri misafir edip hoş etmek gibi bir işlevi yoktur. Hayat bunu Kâbe’den değil insandan beklemektedir.

İnsan gönül bağlarını başkalarıyla paylaşmak için olgun ve bakımlı tutabiliyorsa Kâbe de o insanın bastığı yerdedir zaten. Böyle gezici Kâbe olabilmek için gerçeğin her iki ucuna dokunmak yetmez; küresel sonsuzluğun her noktasına dokunabilmek gerekir ki bunu da insan tam gönül açıklığıyla yapabilmektedir. Akıl ve düşünce ne kadar engin olursa olsun bir damla gönül açma muhabbetinin kucağı kadar bile olamaz.

Bilgi sonsuzdur; sonsuzluk da Allah’ın imzasıdır… Ancak bilirim ki bu imza benim özel kimliğime (bireysel varoluşuma) hiçbir sözverimde bulunmamıştır. Ben varoluşun tümlüğünden oluşmuş canlı bilgiyim; benim varlığımın kendini var tutma çabası da aslında varoluşun tümlüğünü sürdürmesi için yürüyen bir yoldan başka nedir ki? Ayrı yollarda yürüyor olsak da, çok da farkımız yok birbirimizden; çünkü varlığın sonsuzluğuna uzayan bütün yollar ölümün kucağından çıkarlar ve gene yokluğun sonsuzluğuna ölümün eşiğinden düşerler. Bu yüzden de bizim asıl işlevimiz son sandığımız doğrularımızla birbirimizi tepelemek değil, doğrularımızın bilgisini kullanarak hayatı insana güzel edip sunabilecek gönül bağları yeşertmek olmalıdır.

Kimse kendinin son doğru bilgi olduğunu sanmasın; hepimiz birer hayat bilgisi gerçekliğinin zaman içre tutuklu görünümünden ibaretiz. Bu yüzden de ne kadar düşünen beyin varsa bilgiye o kadar da farklı anlam yüklenmesi olasıdır. Ancak aklın yolu bir olduğu için düşünce doğru sanıyla eyleme geçmeyi yeğlemektedir. Doğru sanı için de vazgeçilmez ilke önce bir uca sonra diğer ters uca dokunabilmektir. Ve daha sonra da eylemsel somutluğun ihtiyacı doğrultusunda gerektikçe diğer açılara bakan uçlara dokunabilmeli. Bu yüzden ne gerideki gericidir, ne ilerideki ilerici sayılabilir… Biz hepimiz birbirimizin ebesiyiz aslında… Gün yüzüne daha engin doğmak isteyen her kimse karanlığın bilgisini de edinmek zorundadır. Kendini son doğru sanarak kendine benzemeyenleri yanlış ve tehlikeli sayanlar fena halde gönülleri kapanmış akıllardır aslında.

Yahya Kemal Beyatlı’nın da dediği gibi,

“Girdiğin aynada, geçmiş gibi diğer küreye,
Sorma bir saniye, şüpheyle sakın, yol nereye?
Ayılıp neş’enin yükseltici sarhoşluğundan
Yılma korkunç uçurum zannedilen boşluktan!
Duy tabiatta biraz sen de ilah olduğunu,
Ruh erer varlığının zevkine duymakla bunu”

Pascal'in deyişi de şöyle:
İnsan büyüklüğünü bir uca giderek değil,
Her iki uca dokunarak gösterir.

Erdemli bilgeliğimizin sınav sonucu, düşünce ve davranışlarımızın beğenilmediği yerde takındığımız gönül tavrının kendisidir. (Muharrem Soyek)

"Topraktan biten güller solar gider, gönülden biten güller daimidir" (Mevlana)

Muharrem Soyek