Hepimizin bir finali olacak

"Hepimizin bir finali olacak"

Bu sözler Türk Tiyatrosu'nun usta oyuncularından rahmetli Hadi ÇAMAN'ın son 24 saati içinde yaşadıklarını anlatıyor. Belki o son saatleri olduğunu bilmiyordu, belki yavaş yavaş bittiğini hissediyordu.

Peki ya bizler sona yaklaştığımızı biliyor muyuz? Bu günün son 24 saatimiz olduğunu bilseydik ne yapardık acaba?

O kısacık bir güne ne sığdırabilirdik. Evimizin bitmeyen dekorasyonunu mu yenilerdik?
Biz olmadan yürüyemeyeceğini sandığımız işleri tamamlamak için sıkıca yapıştığımız ve kaybetmekten korktuğumuz koltuğumuza mı yapışırdık?

Hiç bitmeyecek isteklerimizden hangisini yapardık veya doğrusu neleri yapabilirdik ki!

Son yolculuğa çıkacağımızı bilseydik, o son gün beş yıldızlı otellere tatile mi giderdik?

Nerde, nasıl, ne zaman bir son gün geçireceğimizi elbette bilemeyiz. Acaba bilseydik, kendimizi ibadete verir, Cenab-ı Allah'tan af dileyerek mi geçirirdik.

Sanırım tüm sevdiklerimizi dünya gözüyle bir kez daha görmek isterdik. Kırgın olduklarımızla barışmak, evlatlarımız ve anne-babalarımızdan helallik almak, kul hakkıyla gitmemek için borçlarımızı ödemek....

O zaman bunları neden şimdi yapmıyoruz ki? Hayatın ayrıntılarına o kadar iniyoruz, sonunda bize sunulan yaşamı hoyratça kullanıyoruz. Kendimizce inandığımız şeyler adına savaşırken, bizim dışımızda kalan bireyleri unutuyoruz. Sadece kendi çemberimizde dönüp duruyor, geleneksel değerleri, hoşgörüyü, muhtaç ve hasta insanlarında olduğunu, daha pekçok şeyi unutuyoruz.

Oysa bunlara sadece günde bir - iki saatimizi harcayabiliriz. Uzun bir ömürden bu kadar kısa bir zamanı neden esirgeriz ki!