Hey güzel tatil!

Beklediğim tatil geldi de başladı bile. Hatta iki gününü hızla tükettim. Su içer gibi, çikolata yer gibi...

Şimdi evimdeyim... Ailemleyim... Daha doğrusu ailemin bir bölümüyle. Malum hayat kolay değil. Kimse pamuklar içinde yaşamıyor. Kimi ekmek derdinde kimi kalbini kırdığı sevgilisinin...

Tatil boyunca internetten uzak kalmanın üzüntüsü ilkyazım yayınlandığında başladı. Gittiğim her yerde bir bilgisayar bulup başına çörekleniyorum. Gören de diyecek "Vah, yazık! Hiç görmemiş..." Henüz eve gelmeden tatilde gideceğimiz yerlerin planını yapmaya başladık. Gündüz bir yere, gece başka bir yere gidiyoruz. Tatil kısa. E evde de çok durmayacağım. İyi değerlendirmek gerekiyor.

Tatilin geri kalanını da ailemin diğer üyelerini ziyaretle dolduracağım. Orda da bilgisayar bulabilirim umarım. Ayrı kalmak istemiyorum buradan. Herkes de mi böyle bilemiyorum. Yeni olmanın verdiği heyecan mı onu da bilemiyorum. Zamanla yazacaklarım tükenir mi onu hiç bilmiyorum... Ama siz de demeyin "Sen ne biliyorsun?" diye.

Kendimi o kadar buraya ait hissediyorum ki... Sanki hep burdaymışım gibi... İlk gün bile acımasız eleştirilsem de yılmadım. Hatta bu beni daha çok kamçıladı. Daha üretken olmak için, daha çok yazmak için...

Ya burada gülücük kullanamıyoruz değil mi? Ben çok gülen bir insanım fakat yazı yazarken gösteremiyorum. Bazen düşünüyorum… Yayımlanmak üzere yazı yazarken olduğum gibi mi olmalıyım? Olduğum gibi olursam nasıl yorumlar alırım? (Bazılarından pek de iyi yorumlar beklemiyorum…) Kendimi makaslamak zorunda kalıyorum. İnsanlardaki yaygın görüşe göre ağır takılmam gerekiyor. “Çok gülersen, eğlenceli yazarsan ciddiye alınmazsın.” hissi var. Aslında bunu yıkmak, içimde kanat çırpmaya hazır binlerce kuşu üzerinize bırakmak istiyorum. Korkmayın zarar vermezler. En azından şimdiye kadar zarar gören olmadı.

Velhasıl “Ne ekmek ne su… Yazamamak korkusu…”