Hiç tanımadığın birine küfür ediyorsun!

Hiç tanımadığımız birine rahatlıkla öfkemizi belirtiyoruz; peki neden hayranlığımız ya da beğenimizi belirtmiyor, belirtemiyoruz buna takıldım uzun zamandır.

Adam beni hiç tanımıyor, yalnızca sarı ışıkta geçmediğim için bana ana avrat küfür ediyor! Bir kere sabırlı olacaksın, yeşil ışıkta geçilir, iki; bir bayana öyle ana avrat küfür edilmez -kimseye edilmemelidir işin aslı.-

Yolda yürürken akıl almaz ağır hakarete varan sözler işitiyorum. Geçen gün dizimin çok az üzerinde bir elbise giydim, akıl almaz hakaretler -hemde bayanlardan-. Elbiseyi giymeden önce onlardan izin almayı nasıl da unutmuşum(!)

Diyelim ki bir adamın kravatı çok şık bunu söyleyebilmeliyiz, kuaförümden çıktığımda yakışıklı bir adam bana saç biçiminiz ne hoş olmuş diyebilmeli. Bana ana avrat küfür edebiliyorsa, güzel şeyler de söyleyebilmeli.

Öfkemizi rahatlıkla dışarıya vuran bizler neden hayranlık duyduğumuz, beğendiğimiz, hoşumuza giden duygu ve düşüncelerimizi ifade etmiyoruz? /edemiyoruz?