İnsan hikayeleri 1

Gün ışığında patladı silah...
Kuşlar uçuştu, çığlık çığlığa. Terk edilmiş bir kenti yaşadım, beynimin her zerresinde...
Yaralandım... Dönüp bakmadı hiç kimse. Ölür müyüm? Bilmiyorum...
Oysa, herşey ne kadar da yeni. Kanımı donduruyor yarım kalmışlık sancısı...

Çaresizliğim eriyor avuçlarımda. Yağmura karışıyor gözyaşlarım. Koyu kırmızı kanımın rengi açılıyor ıslandıkça, toprağa sızıyor. Yaralı bir kuş gibi, yorgunluğum, tükenmişliğim.
Anlamsızlığını yaşarken yaşamın, ben diyorum daha dün, daha dün çocuklar gibi gülümsüyordum...
Akşam çöküyor gözlerime. Kabuk bağlıyor, acımıyor artık kurşun yemiş yüreğim...

Apansız bir ilk aşkın saçları değiyor yüzüme. Can oluyor, damarlarımda dolaşıyor. O çocuksu, o deli dolu sevda... Hangi hikayede yitirmiştim, hangi hikayeydi onu bana unutturan. Nereden takılmıştı aklıma...
Kar tanesi olsam, ellerine düşsem, sıcağında eriyip gitsem...

Böyle sokak ortasında ölüm olmaz...Olmamalı...Ölür müyüm? Bilmiyorum...

Haykıran ben miyim köşe başında, zil zurna sarhoş...Ben miyim şarkılar söyleyen, sesi uzak ve boğuk kulaklarımda... Ben o ben değilim, geç vardım farkına... Ve herkes, kimse değil... Birinin kanları üzerine basarak geçip giden...

Gözleri gökyüzü, sevdiğim, sevdiceğim, yarim, hasretim, gelsem, kalkıp gelsem sana daha neler diyeceğim. Savaştı yaşamak ya da savaşmaktı yaşamak... Her ne koyduysak adını, ben yenildim. Vuruldum...Dönüp bakmadı hiç kimse... Ölür müyüm? Bilmiyorum...

Yaşamak gayreti ve isteği içindeyim. Görmediklerimi görmek, söylemediklerimi söylemek, yapamadıklarımı yapabilmek için... Ve geçip gidiyor insanlar hayatın içine. Ve o hayat ki, savaş alanı, toz duman, kan revan...Durun, durun! beni görmüyor musunuz? Yaralıyım... Görmüyorsunuz madem, giderken yüreğinizi de alın, güzel sözlerinizi de...Sakınmayın kimseden, sakınmadan yaşayın...Ben yaralandım...Ölür müyüm bilmiyorum...