İnsan İşine İşsiz Kalıncaya Kadar Küfür Eder

Son 8 yılda hayatım boyunca değiştirmediğim kadar iş değiştirdim. Hepsinde de aynı olayları yaşadım. Harfi harfine aynı olaylar. Roller aynı, konuşulanlar, aynı, yaşananlar aynı,uygulamalar aynı. Saadece muhatap olduğunuz yüzler farklı.

Geçmişte ebeveynlerimin bana söylediği sözler çınlıyor kulaklarımda ama nafile. Çünkü her şey o kadar değişti ki. Son sekiz yıılda aynı senaryo, farklı aktörlerle izlediğim filimde işveren işçisini ne seviyor ne de haklarını gözetiyor, işçi de işverenini ne seviyor ne de haklarını gözetiyor.

Bu ülke bu hale nasıl geldi?

Aklımın alamadığı tek konu neden bütün ama bütün ilişkiler çıkar ilişkisi temeline dayalı oalrak dönmeye başladı?
Ön yargılarımız neden bu kadar büyük? Güvensizliklerimin neden bu kadar fazla?

Sistemsizlik içinde iş verenlerin ve personelin kendine göre kurduğu bir sistem var ve böyle sürdürülmeye çabalanıyor işler. Sosyal haklar sadece kağıt üzerinde. İnsanlar müttefik olamadıkları bir ortamda nasıl iş yürütüp nasıl ortak amaç güderbilirler. Maksimum fayda denen bir kavram var ekonomide.

Bir işletme kendi içinde maksimum faydayı nasıl yakalar?Personelini asgari ücretten göstererek mi? Personele fazla mesai yaptırdığı halde mesai ücretlerini ödemeyerek mi? personelin şirket için yaptığı masrafları iade etme işini haftalarca geciktirerek mi? Maaşlarını mümkün olduğu kadar sonraki ayın en geç günlerine sarkıtarak mı? Zararlarının kayıplarının acısını işçisine küfür ederek çıkarmakla mı?

Ya da personel kendi için maksimum faydayı nasıl yakalar? İşveren maaşları asgari ücretten gösteriyor diye mümkün olduğunca aldığından daha fazla ücrete çalıştığını gösterir bir belgeyi işvereninden almaya çalışıp çalıştığı firmayı mahkemeye vererk mi? Çalışabilecek durumda olmasına rağmen yersiz raporlar ve hastalıklar bahane ederek işe devam etmeyerek mi? Hayatın, mutsuzluğunun acısını işverenine küfür ederek çıkarmakla mı?

Ne oluyor bizlere? Paylaşım, ortak fayda, sevgi, saygı asgari müşterek, hoşgörü gibi kavramlarımıza ne oldu? Neden bu kadar sevgisizlik, bu kadar düşmenlık bu kadar korkaklık ve güvensizlik hem hayata hem de birbirimize karşı?

Erdem bir özelliktir.Taşınması zor bir özellik.Saygı bir özelliktir. taşınması zor bir özellik. Ve hayatta en zoru sevmektir.Gerçek anlamda sevmek.İşini sevmek, işverenini sevmek,astını, üstünü sevmek .Ve sevgiyle başlar her şey!!!!!!!