İnsanlar, insancıklar

İnsanlar ikiye ayrılır, gamlılar ve gamsızlar.

Sorumlular ve sorumsuzlar olarak da, eşekler ve semerleri olarak da tabi.

Ne kadar çok sorumlu olursan, yüklendiğin görevi ne kadar dert edinirsen, sırtına semer vuran o kadar çok olur.

Ne rahattır bu insanlar, hiç bir şeyi dert edinmezler, nasıl olsa daima işleri yapacak, sorunları çözecek birileri vardır. Bunlar da ikiye ayrılır, yapılanın değerini bilip teşekkür edenler ve umurunda bile olmayıp bunu, yapanın görevi sayanlar.

Mutlaka yaşıyorsunuzdur bu durumları; en yakınınıza, ailenize bakın. Her ailede yükü çeken bir kişi mutlaka vardır. Hadi aile kalabalık diyelim, olsun olsun iki kişi, o kadar. Evin faturaları, alışverişi vs. gibi şeylerle kazara ilgilenen bir kişi oldu mu, artık diğerleri nasılsa ilgilenen var diyerek ipe unu serip oturmayı tercih eder.

İşçi statüsünden kendi işinin sahibi statüsüne geçişimin dördüncü yılındayım. Bu süre içinde o kadar değişik insanlar tanıdım ki, hayretten ağzımın açık kaldığı çok oldu. Bunun iki sebebi olabilir diye düşünüyorum, hayret edişimin yani. Birincisi, tam yirmi iki yıl boyunca çok düzgün bir şirkette çalışmış olmam. Prensipli, ilkeli işverenlerimin olması, verilen sözlerin zamanında yerine getirilmesi, sorumluluklardan kaçılmaması. İkincisi ise yetiştiğim ailenin çocuklarına dürüstlük, doğruluk, çalışkanlık aşılaması.

Tam anlamıyla sudan çıkmış balığa döndüm diyebilirim bu dört yılda. Ne kadar izole ve hijyenik bir hayat yaşamışım ben. Herkesi de öyle sanma yanılgısına düşmüşüm. Kimsenin bir şeyi dert ettiği yok. Devlete borcu olanın umurunda değil, iş yaptırdığına emeğini vermemek ya da mümkün olduğunca geciktirmek marifet, çalışanından en çok almak en az vermek iş adamlığı...

Bu mudur yani?

Bu insanların gece yatağına yattığında nasıl uyuduğunu merak ediyordum, artık etmiyorum. Öyle mışıl mışıl uyuyorlar ki, kendilerini haklı çıkaracak sebepleri öyle güzel bulmuşlar ki.

Bir arkadaşımın, "insan ailede değil sokakta yetişiyormuş" sözü ne kadar doğru geliyor şimdi.

Öfkeliyim, isyanım büyük, nedenlerim niçinlerim çok fazla.

Fakat artık bu neden niçin sorularını sormaktan da vazgeçiyorum. Hayatı kendi bildiğim gibi yaşamaya devam diyorum. Kalbim katılaşmadan, ama onların düzenine de uymadan yaşamalıyım, hakkını vererek.