İnsanlar Büyüdükçe Hayalleri küçülür mü Baba?

Filmi izleyenler anımsamışlardır. "Babam ve Oğlum" filminin finaline doğru küçük çocuk babasına sormuştu bu soruyu. Ve ben dağılıvermiştim bu soru karşısında... Parçalarımı toplayıp kendime gelene kadar babasının verdiği yanıtı kaçırmıştım.
O gün bugün hep düşünürüm: İnsanlar büyüdükçe hayalleri küçülür mü?
Hayallerimiz yaşamımızla ters orantılı mıdır hep?

Hayır, küçülen hayallerimiz değildir aslında. Onlar hep oldukları gibi dururlar, bizim onları gerçekleştirmemizi beklerler; zamanın içinde sessizce, bir yerlere tutunarak...

Bizse sürekli uzaklaşırız onlardan, büyüdükçe.

Yaşam, hep yeni hayaller kurdurur bize. Ve biz düşlerimizin peşinden giderken, çoğu kez yaşadığımız hayal kırıklıklarıyla yaşamımızdan bir şeyler eksilir, biz eksiliriz farkında olmadan...

Biz eksildikçe, içimizdeki çocuğun büyümesidir bizi yaşama dair ne varsa her şeyden vazgeçiren.
Oysa, gerçekleştiremesek de hayallerimiz olmalı...
İçimizdeki çocuğun büyümesine izin verip hayallerimizi yok sayamayız.

Bense içimdeki çocuğu çok seviyorum. Hayallerimi de. Henüz gerçekleştiremediğim kocaman hayallerim var...
Zaman içinde ne olur bilemiyorum.
Ama bugün, gerçekleştirebildiklerimle mutlu olabilmeyi öğrendim...
Yarın, diğerlerine de sıra gelecektir, inanıyorum.