Kabus

Bu sene okulumuzda ilk dönemin son günleri yaklaşmıştı. İngilizce öğretmenimiz ikinci dönem için proje ödevi yapmamızı istemişti. Konumuz yaşadığımız ilginç bir olayı yazmaktı. Şöyle bir düşündükten sonra başımdan geçen ilgi çekici bir olay olmadığını gördüm. Yaşadığım günü yazmak istedim ama bir günümü anlattığımda birkaç satırı geçmediğini fark etmiştim. Ne yapacağım diye düşünürken aklıma yaşadığım değil de ileride yaşayacağım bir olayı hayal ederek yazmak gelmişti.

Düşünürken hayallerim kafamda oluşmaya başlamıştı.

Aradan yılar geçmişti. Ömrümün son baharını yaşamaktaydım. Evde oturmuş torunumla eğitim sorunlarını tartışmıştık. Torunum sanal okullardaki eğitim eksikliklerinden yakınmıştı. Şöyle kafamda geçmişe göz attım ve ağlanacak halimize gülmeye başladım. Aradan yıllar geçmişti bir ömrü bitirmiştim ama eğitim benim bıraktığım yerde kalmıştı. Siyasetçiler hala televizyonlarda eğitimin önemini anlatmaktaydı. Benim zamanımda anlatılanlar torunumun zamanı gelmesine rağmen anlatılmaktan öteye gidememişti.

Benim zamanımdan farklı olan şeylerde olmuştu. Okullar kaldırılmış sanal okullar kurulmuştu. Öğretmenlik mesleği bitirilmişti. Çocuklar okul zamanı gelince onlara verilen bilgisayar programlarında sanal sınıflara yerleştirilmeye başlanmıştı. Bu sayede eğitime ayrılan bütçe çok az seviyelere çekilmişti. Sanal ortamlarda dersler anlatılmaktaydı. Ne çocuklar öğretmenlerini tanıyordu, ne öğretmenler çocukları tanıyordu. Öğrencilerinin isimlerini bilen öğretmen yoktu. Her çocuğa verilen bir sanal kod numarası vardı. Çocukların anlamadığı konuyu sorma ve konunun detaylarını öğrenme şansları kalmamıştı. Sınavlar bile eski tadında olmuyordu. Kopya çekmek bile bizim zamanımızdaki gibi değildi. Sıranın üzerine kopya yazma devri kapanmıştı.

Öğrenciler arasındaki arkadaşlık kalkmıştı. Çocukların sosyalleşmesi tamamen bitmişti. Artık çocuklar zamanlarını evlerdeki bilgisayar başlarında geçirmekteydi. Okul bahçelerinde koşturan, top oynayan öğrenciler kalmamıştı. Çocuklar için yapılan oyun parklarına gerek kalmamış , oyun parkları kaldırılmıştı. Oyun parklarının yerlerine koca koca binalar yapılmıştı. Torunum yeşil rengi ancak fotoğraflardan tanımıştı. Teknoloji hayatı kolaylaştıracağına daha yaşanmaz hale getirmişti. Öğrencilik yıllarımda hayalini kurduğum öğretmenlik mesleği tarihin tozlu sayfalarına gömülmüştü. İşsizlik çığ gibi büyümüştü. Bizim devrimizin popüler meslekleri yok olmaya başlamıştı. Dünyada insanlara ihtiyaç kalmamıştı. Bütün işleri makineler yapmaya başlamıştı. Öyle ki insanların yerine düşünme işini bile makineler yapıyordu. Küresel ısınma son hız devam etmişti. İnsanlar yaz tatiline Antalya yerine Erzurum’a gitmeye başlamıştı. Su kaynakları tükenmeye başladığı için havadaki suyu damıtan araçlar üretilmişti. Bu araçlar yüzünden dünya üzerindeki bitkilerin sonu gelmişti.

Düşündükçe içim karardı. Dünyanın bu halini görmemek için bence daha iyi çalışarak bu günlerin kıymetini bilmeliyiz.En azından okulumun ve canlı canlı karşımızda duran öğretmenlerimizin bize verdiği emeğin karşılığını vermeliyim.

Bu yazdıklarım benim hayal ürünüm olabilir, hayal diyerek geçiştirilebilir. Unutmayalım ki Jules Verne Aya Yolculuk kitabını yazdığında daha uzaya gitme çalışmaları başlamamıştı. Bu gün gerçek oldu. Ayrıca unutulmasın ki , bu günün hayalleri yarının gerçekleridir. Temenni ederim ki benim bu kabuslarım geleceğin hayat şartlarını oluşturmasın. Öyle bir dünyada yaşamak istemem. Doğal olarak bizlerden sonra gelecek olan nesillerin de yaşamasını istemem. Bu dünya sadece bize ait değil, bizden sonra gelecek olan nesillere de yaşanacak bir dünya bırakmak için elimizden geleni yapalım.

Ödev konusu biraz hedefinden çıktı. Fakat günlük monoton hayatı yazmaktansa kabus olsa da böyle bir hayali yazmak bence daha güzel oldu.

BURÇAK YAZICI