Kadın şüphesiz çocuklarından mutlu olur ama annelik, hayatı yaşayacağı en güzel çağlarına rastlıyor

İyi ki çocukken doğurmuyor, nasıl balon şişirip uçurtma uçuracaktı; çocuk bu oynamadan olmaz ki. Aynı şeyi kadın olunca da söyleyebiliriz, insan bu yaşamadan olmaz ki.

Kadın anneliğe göre dizayn edilmiş sanki. Böyle olması normal, sağlıklı çocuk da zaten tıbbi olarak bu yaşlarda doğuruluyor da bir kadın için hayatının en güzel çağları olan 20-50 yaşları arasına denk gelmesi hayatını sadece anne olarak yaşamasına neden oluyor.

Annelik kötü mü, değil elbette; ama kadınlara sormak lazım, her kadın aynı olmayabilir. Kadınlık eşittir annelikse hiç bunları konuşmaya gerek yok. Ama yani hayatın çocuk doğurmaya hasredilmesi bana mantıklı gelmiyor. 20 yaşından öncesi ve 50 yaşından sonrası bir kadının nasıl bütün hayatı olabilir?

Benim görüşüm(Kerim Korkut düzenleri) kadın yine çağında doğursun ama sadece doğursun, çocuğun külfeti ona yüklenmesin; tabii ki sevgisi ve keyfi ayrı.

Devletin (özel sektör de olabilir) çocuk yetiştirme uzman birimi çocuk doğduktan sonra külfetini üstlenir. Anneler bana kızıyorlar “Ben çocuğumu kimseye vermem” Vermiyorsun ki zaten, birlikte büyütüyorsunuz; sen seviyorsun, o bakıyor, bedeli karşılığı tabi.

Bu durumda çocuk doğurup büyütmek annenin hayatını elinden almıyor, aksine gül bahçesi gibi özledikçe uğrayıp sevdiğin için hayatına hayat katıyor. Bu ilgi ve sevgi çocuğa da anneye de yeter. Çocuğun bir sürü derdi var, gerçi güzel dertler ama anne bezini temizlemekten öpmeye vakit bulamıyor.

Çocuk doğurmak hayatın aslı değil ekstrasıdır. Hem konusunda uzman insanların elinde gözün arkada kalmaz, hem de kendine bakar hayatını yaşarsın. Bilmiyorum yani, ben böyle düşünüyorum.