M. Kemal Yılmaz ve bir şiiri üzerine

17 Mayıs 2010 günü Zonguldak’ın Kilimli Beldesi’nde, Türkiye Taş Kömürü ( TTK ) İşletmelerine ait kömür ocağında bir grizu patlaması oldu. Kömür Ocağı’nın 540 metre derinliğinde bulunan 30 işçimiz 72 saat mahsur kaldı. Maalesef bütün çabalara rağmen kurtulan olmadı. Yürekler bir kez daha yandı, çoluk çocuk perişan oldu. Annelerin, gözü yaşlı babaların, çaresiz kalan gelinlerin ve çocukların, ağıtları yüreklerimizi bir kez daha yaktı, geçti.

Ne var ki ateş düştüğü yeri daha çok yakıyor. Milletçe üzüldük, elbette üzülmemek, yanmamak elde değildir. Aydın eski milletvekillerimizden M. Kemal Yılmaz, beni Ankara’dan telefonla arıyor. Sayın Yılmaz, yaşlı ve hasta olmasına rağmen, telefonda, boğuk bir sesle “ Kadir Bey, üzgünüm diyor, kömür ocaklarında meydana gelen bu facialara üzülüyorum, bu acıları biliyorum, ailelerine ulaşamıyorum. Yüreğim yanıyor, onların bir nebze olsun acılarını paylaşmak bağlamında, sana bir şiirimi gönderiyorum “ diyor. Ve sonra şöyle diyor: “

Kömür ocağında grizu patlaması sonucunda göçük altında kalan, yaşamını yitiren, vefat eden vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet diliyor ve geride kalanlara başsağlığı diliyorum “ diyor Mustafa Kemal Yılmaz. Evet, gidenleri elbette geri getiremeyiz, lakin acıları paylaşmak ve acılara ortak olmak ayrı bir olgudur ve İnsani bir davranıştır.

Sayın M. Kemal Yılmaz Aydınlıdır, eğitimci ve şairdir, gerçek anlamıyla bir vatanperverdir. Böylesi acılı günlerde son derece duyarlıdır. Güngörmüş, deneyimli, kabına sığmayan son derece insancıl bir yaklaşımla felakete uğrayan insanların acılarını ve duygularını bilen, paylaşmayı seven bir insandır.

Sayın Yılmaz, 1940 yılında Bartın’ın Çiftlik Köyü’nde iki yıl öğretmenlik yaptığı günlerde Zonguldak’ta meydana gelen göçüklerde öğrencilerinin babaları ve yakınlarının öldüğüne şahit olmuştur. İşte o günlerde kaleme aldığı birkaç şiiri vardır. “KÖMÜRDEN ADAM” adını taşıyan şiiri bilinen şiirlerinden biridir. Bu şiirini bana Ankara’dan zarflayıp postalıyor. Vatandaşlarımızın acılarını bu şiirle ortak olmayı düşünüyor.

Ben de bu güzelim şirini memnuniyetle ve aynı duygularla bu köşemde sizlerle paylaşmak istiyorum. Yakınlarını kaybeden vatandaşlarımızın acılarını paylaşıyor, vefat edenlere Allah’tan rahmet ve geride kalanlara başsağlığı diliyorum, .

KÖMÜRDEN ADAM

<ı>“ Kömür ocaklarında

<ı>Ölenlerin anısına”

<ı>Yârin gözleri kömür mü kömür,

<ı>Bir kurşun atımı, <ı>Bir cıgara içimi şu ömür.

<ı>Elimin, yüzümün kanlığınca

<ı>Aydınlık mı aydınlık içim.

<ı>Alnım ak mı ak

<ı>Kara kömürden suyum ve ekmeğim.

<ı>Tutundum tırnaklarımla

<ı>Yaşam ağacına,

<ı>Yakaladım kömürün damlarını…

<ı>Seni gidi karayılan…

<ı>Sonra kömür oldu ellerim,

<ı>Şimdi ocaklarda yanan

<ı>Benim yüreğim.

<ı>Yerin altı mı, üstü mü cehennem?

<ı>Dile kolay söylemesi:

<ı>“ Yanasım gelir” demiş <ı>Yunus Emre’m.

<ı>“ Altı da bir, üstü de bir” olurmuş yerin…

<ı>Yar, yar ey yar,

<ı>Seçebilir mi yüzümü

<ı>Senin kömür gözlerin?

<ı>Ölüyüz şimdi, kapkara dizi dizi

<ı>Köyde çeşme olmuş yârin iki gözü

<ı>Aynı mezara koyuverin hepimizi…

<ı>Yüreğimde kömür yarası

<ı>Bir bölüğü kara kömür,

<ı>Yeryüzünde öteki yarası…

<ı>Zonguldak’ta bir kör kuyu

<ı>İçi geçmiş, çekilmiş suyu,

<ı>Bilinmez ne oyun düzer,

<ı>Kurusun o pis huyu.

<ı>Karımın yaktığı ağıt,

<ı>Gel de efkârımı dağıt.

<ı>“ Ben giderim yana yana”

<ı>Bu kez aşk değil <ı>Kömür buladı beni kana.

<ı>Karadeniz’de kapkara bir bulut,

<ı>Dizi dizi yürümede yüz tabut,

<ı>Göz kulak ol anam geride kalanlara,

<ı>Beni bir kalem unut.

<ı>Üşümesin artık o güzel çocuklar,

<ı>Çünkü ben varım,

<ı>Kömürünüz var…

<ı>M . Kemal YILMAZ

<ı>( 1983 ) Türk Dili Eylül 1991

<ı>1- Umurlu Çiçekleri. Üç Demet Şiir, M. Kemal YILMAZ

<ı>2- Aydın Kolalı Matbaası. 2001.s.89, 90