Ne bitmeyen senfoni

Sevgili okuyucular. İnanacağınız ve tespiti kesin bir şey var. "Nerede o eski aşklar!" Sahi nerede? 

Ah yalnızlar treni, ne bitmeyen senfoni! Herkes yalnız sözde. Çaresiz, aldatılmış. İnsanlar kendilerini berbat hissetmeyi seviyorlar. Aşk olmadığı için acı arıyorlar. 

Bana şöyle geliyor. Uzaya bir füze yollanıyordu yanlışlıkla orada unutuldu; Leylalar, Mecnunlar, Şirinler... Dönmek zor geldi, durduramadılar üstelik. Yazık oldu kısacası. 

İnsanların yaşadıkları şeyi aşk sanmaları olayı sansasyonal bir yıkılış. Herkes aşk yaşıyor, herkes sevdiği insanın en iyi insan olduğunu iddia ediyor ve bunlarda her ne kadar yanılmadığını söylese de, biliyoruz ki biten şeylere hep lanet okuyor. Kandırmayalım kendimizi. Aşk öyle tipe bakarak, giyime kuşama özenerek olmaz. Hepimiz marjinal miyiz? Olabildiğimiz kadar. Hatta bazen master degree. 

Ne gariptir her insanın aşk yaşaması. Olmaz öyle. Yanlış. Ters. Olası ihtimalleri az durumlar bunlar. 

Herkes birbirine akla alınmayacak, alınınca unutulmayacak kadar güzel şeyler söylüyor. İnternette www.sevginehri.com var, kanımca ordan buluyorlar bu kafiyeleri. Bizim kızlar varya hani şu jenerasyon. Kanıyor arkadaş. Canıma cicime... 

Hayatım demek zor bir insana. Hele "canım" zor kelime. Nasıl hayatı olabilirsiniz ki bir insanın. Ya da yaşadığı can nasıl olunur? Garip tabii. Kadınlar böyleler. 

İki tatlı lafa yelkenler fora... 

Biz böyle bir cinsiz. Ağzınızdan çıkanlara "genelde" inanırız. O güven yıkıldı mı bir daha sevemeyeceğimizi iddia ederiz. Yalan! Sevgisiz mi? Sevgisiz yaşamak mı? Uzak şeyler dünyaya. Dünyevi şeylere uzak... 

Herkes bilir ki kimse sevmez elinin altındakini. Kimse aşk diye adlandırdığı şeylere gözü gibi bakmaz. Sevgi. Saygının temelidir. Sevgisiz olmaz. 

* * * 

Bir şarkı çalıyordu geçenlerde, geçerken caddenin üstünden. Antika havası olan bir dükkandı ve şarkı şöyle idi. 

"Boşvermişim, boşvermişim, boşvermişim dünyaya. Ağlamak istemiyorsan sen de boşver dünyaya..." 

Dinledim ve o an anladım ki bazı şeyler gerçekten boş ve acınası. İnsanlar o kadar az insanlar ki, "aşk" dedikleri mühim duyguya anlam koyamıyor, fedakarlıklar yoğuramıyorlar. 

Bile bile sonunu gidiyorlar. 

"Korkma bugün yaslan." diyorlar. "Yarın düşman oluruz yine."