Neler oluyor bize...?

Kiminle konuşsam yalnız...! Kiminle konuşsam mutsuz...!
Konuşacak, paylaşacak konumuz kalmadı. Neler oluyor insanlığa...? Neden bu boşluklar..?
Ne istediğimizi bilmiyor muyuz...? Hepimiz zorunluluklara programlanmış, duygularımız sökülüp alınmış robotlar gibiyiz. Sabah kalkıyoruz, kahvaltımızı yapıyoruz, çalışıyorsak hazırlanıp işe gidiyoruz, çalışmıyorsak günlük zorunlu ev işleri...Akşam işten dönüş, yemek telaşı, ütü , bulaşık. Son derece rutin işler. Hergün aynı. Hiç heyecan keyif, tebessüm, mutluluk yok. Koca hayatımızda ki bu duyarsızlıkları, paylaşımsızlıkları, sevgisizlikleri salt paraya bağlayabilir miyiz...?Para günah keçisi mi...? Kalabalıklar içinde bile yalnızız. Ne arayanımız var , ne soranımız...! Herkes herkese ve herşeye duyarsız. Ne olacak peki böyle ...?Bir gün aşklar, sevgiler, dostluklar, seks biterse ne olacak sonumuz...?Acaba sonuna mı yakınız hayatın...?

Tadı kaçtı hayatın. Dosluklar, sevgiler, paylaşımlar, gülümsemeler, kahkahalar olmadıktan sonra neden yaşamak ister ki insan...? Günü kurtarmak oldu tek gayemiz. Zaman değerli oysa. Anların değerini bilmeli insan. Yittikten sonra anlamı yok hiçbir şeyin. Ne giden zaman geri geliyor ne de gidenler...Bu kadar umarsızca tüketmemeliyiz zamanı
ve hayatımızda ki insanları. Değer vermeli, değer verdiğimizi hissettirmeliyiz. Farkında olarak yaşamalıyız. Geçmişten, başımıza gelenlerden ders almalıyız. Yaşarken bilmeliyiz sevdiklerimizin değerini ve geçen zamanın kıymetini. Bu kadar kolay değil yapmak, çok büyük fedakarlıklar ve emekle oluşuyor değerler.
Bir çırpıda atamayız. Kolay değil çekip gitmeler, terkedişler.
Ben birine çok kızdığım zaman silerdim insnaları, ardım abile bakmadan. Kızkardeşim bana çok anlamlı bir hediye verdi, bir dörtlük aslında ve hala portmentoda durur.''Çıktığın kapıyı hızla çarpma , geri dömek isteyebilirsin ''yazıyor.
Bazen düşünüyorum ve nefret ediyorum insanlardan ''böyle samimiyetsiz insanlar hayatımda duracağına yalnızlık en güzeli'' diyorum. ''Gelmesinler düğünüme bayramıma, lazım değiller''...! diyorum ama öyle anlar oluyor ki yalnızlık ölümden beter. Bir çift laf edecek insana hasret kalıyoruz. Anlıyacağınız ''aşağı tükürsen sakal, yukarı tükürsen bıyık ilişkiler. ''En iyisi fazla irdelememek, kişileri olduğu gibi kabul etmek...