Orta yaş sendromu 1

Uzun zamandır yoktum aranızda. Nedense “insan yazdığı zamanlar kendi gerçeğinden daha bir uzaklaşıyor” hissiyetine kapılmıştım. Ancak yazmadığım zaman da “kendi gerçeğimin içinde kaybolduğumu” anladım.

Aynaya bakıyorum. Gözlerimin etrafında kırışıklar belirginleşti. Saçlarım eskisi kadar gür değil, seyrelmeye başladı. Beyaz sayısı neredeyse kumralları yakalayacak. Uykusuzluğa ve düzensiz bir hayata eskisi kadar tahamülüm kalmadı. Daha bir duruldum, ağırlaştım. Gazete ve TV de sağlıkla ilgili hiç bir haberi kaçırmıyorum. Kendime daha çok dikkat eder oldum. Buna mı diyorlardı “orta yaş sendromu” diye, yoksa daha ne gibi süprizlerle karşılaşacağız bilemem.

Bakıyorum da etrafıma yaşam sevincinden öte korku hakim. İşsizlik korkusu, parasız kalma korkusu, yanlızlık korkusu, başaramama korkusu, ihanet korkusu...

Hepsinden kötüsü herhalde insanın düşünce fakiri olması. Buna “yapacak bir şey bulamama, ot gibi yaşama” da diyebiliriz.

Kendimize güvenmiyorsak korkarız. Hedefimiz yoksa, uğruna savaşacak değerlerimiz ve tutkumuz yoksa canımız sıkılır. Öylesine yaşarız. Rüzgar bizi istediği yere sürükleyebilir. Gerçi öyle de böyle de hepimizin gideceği yer aynı ama belki gitmeden “tüh be keşke” dememek için olmak istediğimiz yere gidebilelim.

Şöyle biraz eski yazdıklarıma baktım da zamanı yakalamanın en güzel yolu yazmakmış. Bir de hep demezmiydik “ilkeli olmalıyız” diye.

Madem bir kere “yazacağız” diye söz verdik, sözümüzü ilk önce kendimize karşı tutalım değil mi?

Tekrar aranızda olmak güzel.