Özel günler enflasyonu

Ne kadar çok özel günümüz oldu değil mi?

Ah ne kadar sevdik, ne kadar tuttuk bunları!

Yılbaşı ve Anneler Günü yetmedi tabi ki. Babalar Günü, Sevgililer Günü, Kadınlar Günü, Doğum günü, Evlilik yıldönümü, Öğretmenler Günü ve daha niceleri… Bunların gerekliliği türlü iletişim kanalları ile tüketiciye ustaca empoze edildi. Kabul göreni, görmeyeni ile bir yılın içine 70’in üstünde özel gün ve hafta sığdırmışız.

Mesela 7-13 Nisan arası Sağlık Haftası olarak belirlenmiş. Tamam anladım da 21-28 Nisan arası kutlanan Ebeler Haftası’na ne gerek vardı. Sevgili ebemizi Sağlık Haftası içinde değerlendirseydik çok mu uygunsuz olurdu?

Tükettirmeye odaklı ekonomi çarkı bilinçli, tüketen ise farkında olmadan özel gün ekonomisi yarattı kendince. Türeticinin duygularından girip cebinden çıkma projesi fevkalade başarılı oldu.

Alışveriş merkezleri, mağazalar, marketler, oteller, kuyumcular, çiçekçiler, eğlence dünyası ve hatta falcıların bile ‘nur topu’ gibi ekstraları oldu.

Özel günler ekonomisi bu minvalde seyrederken işin duygusal boyutunda da garip şeyler olmaya başladı. Bu günlerle birlikte yepyeni kırgınlık ve mutsuzluk konularımız türemeye başladı. Kutlamayı unutmak başta olmak üzere hediye almayı ihmal etmek, aldığını beğendirememek, yanlış hediye seçmek ve daha bir sürü neden. Yani böyle bir günü vukuatsız atlatmak her babayiğidin harcı değil gibi. Özel bir günün rezil bir güne dönüşmemesi için danışman mı tutsak ne!

Özel günler ekonomisi ve trajikomik sonuçlarına değindiğim blogumu burada bitirirken aklıma geldi. Hayatımızda en az ebelerimiz kadar önem taşıyan sünnetçilerimizin niye özel bir günü yok? Azıcık ucundan onların da gününü kutlasak neremiz eksilir? Yıl içindeki boş günler bitmeden adını koymak gerek.

Özel günler enflasyonuna aldırmadan…