Şarışın sevgilim...

Sarışın Sevgilim

Onunla üç yıl önce tanıştık.
Çok sevdiğim bir arkadaşımla birlikte ziyaretime gelmişlerdi.
Öyle güzeldi ki!
….

Daha ilk gördüğümde dudaklarından dökülen tınıya vurulmuştum.
Ve anlamıştım,
Kanıma yazılmış gizli bir emirdi onu sevmek…
Sanki varolduğum her saniye kulağıma fısıldanan onun adıydı.
Ve ben, milyon yıllık bir bekleyişle kavuşmuştum ona.

Ruhumun derinliklerinden taşan tüm duyguların yansımasıydı yüzünde gördüğüm.
Her şey vardı avuçlarında;
Çocukluğumun maviler içindeki masalsı hayalleri,
Hep geleceğin diyarlarında kök salan umutlarım,
Yitik zamanlarımın sancılı inleyişleri,
Haykırılamamış çığlıklarım,
Doğmamış çocuğumun ilk anne deyişi,
Coşkulu; ama bilge adımlarıyla zafer,
Yeşil ormanların kardeşliği, huzuru
Ve en deli anında bir Karadeniz coşkusu…

Öyle hemen yüz vermedi bana,
Çok zor oldu kendimi sevdirmem.
Oysa, önceleri, ona dokunmak bile bir heyecan dalgası yaratırdı ruhumda
Sonraları onunla konuşmanın mucizevi esrikliği…

Sesindeki tını hiç bir sevgilimde görmediğim kadar usuldu.
Ve bu usulluğun bağrında barındırdığı coşkulu benlik.
Elinden tuttuğum hiç bir sevgili benimle onun gibi konuşmadı.
Üzüldüğümde yanımdaydı,
Ağlamak istediğimde benim yerime ağlayan oydu.
Sevinçlerimde,
Delice bir çırpınışla onları büyütmek için
Hep yanı başımdaydı...

“Onur” un güzelliğin öz unsurlarından olduğunu onunla anladım.
Çünkü bu “derinlik abidesi” samimiyetimden emin olmadan bana kalbini açmadı.
Çaba sarf etmeliydim saygısını kazanmak için.
Dahası kendimi ona adamalıydım.

Aradan kısa bir zaman geçtikten sonra
İlk kez konuşturabildim onu.
Tanrım ne güzel şeyler söylemişti!
Bunları ona ben mi söyletmiştim yoksa o mu bana bir lütufta bulunmuştu bilmiyordum.
Bildiğim tek şey duyduklarımın içinde yok olmak isteyecek kadar derin şeyler olduklarıydı.

O konuştukça ben şaşırıyordum.
Çünkü o ne zaman konuşsa
Ben kendimi görüyordum.
Korkularımı,
Sevinçlerimi,
Umutlarımı,
Sevgilerimi,
Hüzünlerimi…
Bende bana dair ne varsa her şeyi duydum onda.
Manevi bir ayna gibi ruhumu izledim o konuşurken.

Şimdi hala beraberiz.
Onu tam anladığımı söyleyemem.
Her sevgili gibi, ona ulaşmak için attığım her adım ulaşılacak yeni hedefleri doğuruyor.
Bazen bıkmıyor değilim onunla uğraşmaktan
”Acaba” dediğim oluyor,
Acaba aşkımız gerçek mi?
Yoksa ben başkalarının aşkını kıskandığımdan mı bu düşkünlük?
Ama ne zaman ondan ayrılsam.
Derin bir hüzün denizinde buluyorum kendimi.
Ona sarılmak, onunla konuşmak…
Dayanılmaz bir sancı gibi, tüm ruhumu kaplıyor yokluğu.
Yine onunla olmak, gönlünü almak için her şeyi yapacak hale geliyorum.
Yeminler ediyorum kendime bir daha “onsuz asla” diyerek…

Kim bilir?
Belki dünyada ondan daha güzelleri de vardır.
Daha yeteneklileri…
Sesi çok daha güzel olanları vardır çalındığında sahibini mest eden.
Ama hiçbiri benim sarışınım gibi olamaz.
Biricik aşkım!
Bağlamam…