Seyyare

Pencereden zorla içeri atlayan yapışkan bir melodi salonu bütünüyle doldurduğunda kendimi dışarı attım. Benimle birlikte evden çıkan müzik, dar sokak boyunca aşağıya doğru uzaklaşıyordu.

 

Gelecekten umutlu bir seyyar satıcıydı. Sahici, çocuk yaşta biriydi. Peşinden koşturarak bir şeyler satın almak geçti içimden. Koşmuş olmalıyım. Seslendim. Bir iki kez dönüp baktı. Çağrıldığına emin olduktan sonra, üç tekerlekli arabasını güçlükle durdurdu. Sol eliyle sımsıkı yapıştığı arabanın önüne geçerek, diğer eliyle arabanın sol köşesindeki taşı ön tekerleğe yerleştirdi.

 

Yüzüme kuşkuyla bakıyordu. Anlaşılan onun müşteri tiplerinden değildim. Her zaman söylediği gibi “buyur ağabey” diyecekti de, ağzından bir türlü çıkmıyordu o sözcük. Suratı düşmüştü. Sanki suç işlerken yakalanmıştı. Kalın siyah kaşlarının altındaki gri gözleri birer çizgi halini almış, dudakları o bilinmez suçu itiraf etmişçesine büzüşmüştü. Sağ yanağında dudak kıvrımına değin uzanan bir yara izi vardı. Daha fazla endişelendirmek istemedim. Çölün İskelesi’nin yerini bilip bilmediğini sordum. Biri bana sormuştu da bilememiştim. O an aklıma gelmişti. Birden rahatladı, sonuçta bir adres sorucuydum, bilmediğini, buralarda yeni olduğunu söyledi.

 

Bir şeyler satın almak istiyordum ama ne alacağımı da kestiremiyordum. Bir süre anlamsızca birbirimizi süzdük. Arabadakilere şöylesine bir göz gezdirdim. Satın alabileceğim bir şey yoktu. Arabada olmasa da, sipariş vermem halinde istediğim şarkı ya da filmleri bulabileceğini söyledi. Yüzü muhtemel olumlu cevabımı güçlendirmek için aydınlandı. Bakıştık. Tek dostu yere düşen gölgesiyle işaretleşmiş olmalı, birden eski, kuşkulu halini aldı. Yarın buradan geçip geçmeyeceğini sordum, bundan böyle her zaman geçeceğini söyledi. Endişeli yüzü söylediğini yalanlıyordu. Anlaşılan yarın olmayacaktı, zaten hiç olmamıştı ki, onu bir daha göremeyecektim. Müziği açtı, tekerleğin önünden taşı alıp hızla sokağın aşağısında kayboldu. Güneşine geç kalmış gibi…