Sınırlar...

Kuşatılmış sınırların içinde yaşamak ve direnmek!! Ve neye direndiğini bile bilmeden hemde, niye kuşatıldığını... Kuşatılmışsındır işte. Yapabileceğin pek birşey kalmamıştır artık. Hiçbiryere ait değilsindir. Öyle zamanlar olur ki, yüzüne yüzüne vurur hayat bu gerçeği. Kaçman mümkün değildir bundan. Kendini kandırmışsındır uzun zaman, ve kendini kandırmak iyi gelmiştir. Bunu bilerek, isteyerek yapmışsındır. Çünkü bu kandırmaca seni bu dünyaya yanlışlıkla geldiğin hissinden uzaklaştırmaktadır, bu dünyaya ne kadar yabancı olduğun ve ne kadar öksüz olduğun hissinden... Direnmek zorunda hissettiğin zamanlarda, sevdiklerin içindir. Yani bir çeşit adanmışlıktır bu.

Geceleri, yastığımda oluşan gölette boğulmayı istersin kimi zaman...Yaşam, kocaman, acı bir lokma olur boğazında birtürlü yutamadığın, çiğnedikçe ağzında büyüyen.

Her gece ölüp, her sabah yeniden dirilmek, ve yeniden yeniden kandırmak hayatı. Ve hergün yeniden kocaman bir boşlukla dolaşmak, dünyanın sokaklarını. En iyisi düş kurmaktır. Düşler tutar ayakta bizi, gerçekleşmiyeceğini bile bile, bıkmadan usanmadan, yeniden kurduğumuz düşler.

Ama vazgeçmek yada pes etmek yoktur seçeneklerinizin arasında. Payımıza ne düşerse onu yaşamak zorunda olduğumuzu biliriz içten içe. Kimseler öğretmez bunu. Sadece biliriz. Bunu bilmek bile yeter hergün yeniden denemeye. Bazen denemeye değer bulduğumuz bu serüven, bazende taşınması çok zor bir yük haline gelebilir. İşte böyle gelgitlerle sürdürdüğümüz yaşam, ne olduğunu anlamadan, gelip geçer. Çok geç kalmışızdır, farkında olmanın ve anlamanın, o doyulmaz zevkine. Çok geç kalmışızdır, aslında tüm evrenin bir parçası olduğumuzun güzelliğine. Çok geç kalmışızdır, her nefesin, her adımın, her 'an'ın ne kadar değerli olduğunun.

Artık, geç kalmadığımız tek birşey kalmıştır. Evrene hediye edeceğimiz tek bir şey, o da, bedenimizdir.