Sürprizimi istiyorum

Kocaman gözlerini bana dikmiş, kaş altından bakıyor. Unutmuş olmamı sorgulayarak kendinden emin ve yaşından büyük bir tavırla şöyle diyor: Sürprizimi istiyorum! Sürprizim ne re de?

Küçük kuzenim, hediyesini istiyor :) Her hafta orada bir paket olurdu. Bu hafta yok?

İnsan nasıl da alışıyor ilgiye, sevilmeye.. Sevildiğini bilmeye.. Sevildikçe daha fazlasını istiyor, daha çok sev, daha çok!

Azıyla yetinmemeye başlıyor. Paketin içinden çıkacak hediye değil önemli olan, istediği şey: İLGİ

Kendi hayatımız kalabalıklar, yoğun iş temposu ve hızla geçen zamandan ibaret. Zaman bulamadığımızdan yakınır dururuz. Onların gözünde ise, birer deviz, herşeyi bilen, yapan, hayranlık uyandıran..

Yürüdüğümüz cadde üzerinde bir dükkandan veya alışveriş yaptığımız marketten küçük bir oyuncak, çikolata veya kitap ne kadar zaman gerektirir fazladan?

Oysa onlar için çok şey ifade eder, en başta: SEVGİ

Basit ve önemsiz gördüğümüz küçücük bir güzellik, bir çocuğu tahmin ettiğimizden çok fazla mutlu edebilir. Onlar kendilerini sevenleri, kendilerine değer verenleri unutmazlar biz büyükler gibi.. Hatta belki, farkında olmadan kişiliğinin yapıtaşlarından birini de biz eklemiş oluveririz.

Neyseki, daha önce aldığım iki çizgi film cd'si ile telafi ediyorum unutkanlığımı. Gülümsüyor..

Senin ve tüm çocukların günü kutlu ve mutlu olsun miniğim!