Sustum…

Koca bir derinliğin içinde dibe doğru yuvarlanarak ilerleyen duygularım var. Hızla, etrafına çarpa çarpa azalarak hedefe ilerliyor. Hedef suskunluk seviyesi. Susturulan, bastırılanların eşliğinde derin sessizliğin içine yerleşiyorum adım adım. Yaşıyorum. Hayat akıyor. Güneşin doğduğunu, yağmurun toprakla birleştiğindeki kokusunu, rengarenk çiçekleri, bulutları, sayamadığımız yıldızları, ayı, derin maviyi görerek, varlıklarını kabul ederek ama sadece görerek yaşamaya alışmak üzereyim.

 

Doğuma hazırlanırken yaşadığımız o bilinmeyen dünyanın içindeki yalnızlık hissi bu. Sesler, hisler var ama tanımsız gibi her şey. Ruhum acıdıkça kaybolanların derinliği bu. Eksiliyorum kendimden lime lime. Temizlik yapıyor hayat ruhumun bahçelerinde. Güzel olanları, en sevdiklerimi, en çok ben olanlarımı sildi, süpürdü, attı hayat. Tanımadıklarım kaldı birikintilerin arasında. Güven, inanç koca bir çöp yığını oldu artık.

 

Kendimle başbaşayım. Kuşbakışı dedikleri o bakışla bakıyorum tanıdığımı sandığım, tanımadığım insan ruhlarına teker teker. Darmadağınık akşamlar, aymamış günler yüzünden böyleyim. Şeffaf bir kürenin içinde yuvarlana yuvarlana hedefe doğru ilerliyorum. Gördüklerim hızlandırılmış film kareleri gibi algımı bulandırıyor. Kim kimdir, hangisi insandır, hangisi insan taklidi ve  bu insanlar neden hayatı bu kadar kirletiyor anlamaya çalışıyorum.

 

Beden menfaati, makam hayranlığı, cüzdan açlığı, doyumsuzluktan leş gibi kokuyor insan ruhları. Kin, nefret, hırs kumaşlarından dikili kılıflarının içinde, yalandan gülümsemeleri ile örtüyorlar kendilerini. Kendinin insan olduğunu unutan, “İnsanlardan nefret ediyorum.” cümlelerini kuran ne çok kırgın, kızgın ruh tanıyorum.

 

Zevkle tüketilen temiz duygulardan sadece bahseder olduk. Edebiyat olmasa unutulup gidecekler sanki. Susanlardan başka, acımasızca haykıranlar, vicdanlarını sandıklara gizleyen, kendinden vazgeçmiş ruhların dünyayı kirletmesini izliyorum. Kirleniyorum. Pisliklerini üzerime bulaştırıyorlar. Üstüm başım yanıp kül olmuş duyguların is kokusuyla kaplandı.

 

İnadına yaşama eşlik etme mecburiyetindeyim. Yalnız gelip yalnız gideceğimiz durakta kendimizden yarattığımız hayat mecburiyetleri yüzünden bu bekleyiş. Parçalara ayrılarak, başkalaşıyoruz.

 

Susuyorum uzun uzun. Dinliyorum. Dinlediklerimden zihnime emirler yağdırıyorum. Yeniden yok. Kapılmak yok. Dağılmak yok. Dik dur. Emir kipi ile kendimi azarlayıp duruyorum işte. Oyalanmayı da öğrendim kendimle. İşe güce bulaşıp, yalnız değilim, oldukça kalabalığım taklidi iyi geliyor. Ah bir de şu kalabalıkta yalnız seyahatler olmasa.

 

Gerçekten sevgi hissettiğim insanları izledikçe gözlerim yaşarıyor. Öyle kıskançlıktan değil, hala sevgi var, inadına yaşıyor hayranlığı ile duygulanıyorum. Genç bedenlerin boş muhabbetlerini izleyip imreniyorum. Keşke o eski dertlerim olsa şimdi dediğim günler bugünler. Finaller gelse, devamsızlıktan kalma korkusu olsa, beğendiğim adam başka kıza asılsa, hoca bana taksa mesela. Ev sahibine yakalanmadan bir oda bir salon eve on beş kişi sığsak. Müziğin sesi biraz kaçtı diye kapıya gelen komşulara kapının merceğinden bakıp kapıyı açmasak, gülsek eğlensek. “Anne ben ders çalışmak için falancada kalıcam” diyip şehir dışında çadır kampa kaçsak. Ne bileyim işte yeniden temiz olsak. En eğlendiğimiz zamanda hayatı dondursak bir süre olmaz mı?

 

Entrikaları anlayamayacak kadar temizliğimizi barındırdığımız çocukluğumuzda yere düşen dondurmamıza ağlasak. Kırılan oyuncağımızla dertle tanışsak. “Ödevimi yapamadım elektrikler yoktu” gibi bahanelerle sıyırsak sorumluluklardan arada sırada. Yoruldum. Yordun bizi hayat.

 

Gel bakalım. Bildiğin gibi gel üzerimize. Nasıl olsa yaraların kabukları sertleşti, daha kalın katman oluştu üzerlerinde ve hatta artık yara açılacak yerimiz kalmadı ruhumuzda. Gel bakalım hayat, inadına gel üzerimize…

 

Sustum…